Actueel, Coaching, Jezelf kalmeren, Mediteren, Mindfulness, Mindfulness tips, Ontspannen, Retraites, Tot rust komen
Ik heb ergens gelezen dat het nieuwe jaar eigenlijk op 1 april begint. En niet op 1 januari. Daar is wel wat voor te zeggen. In januari wil je eigenlijk niet naar buiten om iets nieuws beginnen. Het is dan nog guur en koud. Binnen, lekker knus bij het haardvuur, is het veel aantrekkelijker.
Buiten ligt de natuur ook nog onder een witte (natte) deken en is aan het verteren wat verteerd mag worden. En werkt intussen, ongezien en ongemerkt aan wat er het komende jaar mag ontstaan. Op het juiste moment gaan de bloesems bloeien, komen de bloembollen naar boven, gaat het gras groeien, bouwen de vogeltjes hun nestje en zwemmen er kleine eendjes in de sloot.
Je zou het bijna vergeten, maar wij zijn ook onderdeel van de natuur. Zou het ook niet veel beter bij ons passen als wij, aan het begin van het kalenderjaar, gewoon nog even wat langer binnenblijven. Om de ervaringen van het voorgaande jaar een plek te geven en weer zin te krijgen in de groei en ontwikkeling die gaat komen.
Ons lichaam en onze geest weten, net zoals de planten en dieren, precies wat ze wanneer te doen staat. Aangestuurd door een onzichtbare energie die maakt dat wij kunnen doen wat er gedaan moet worden. Leven, ademen, in actie komen.
Zou dat de energie van liefde zijn? Zou het liefde zijn dat maakt dat wij groeien, bloeien, helen en gezond zijn? Zou het liefde zijn dat ons aanstuurt? Allesomvattend en altijd aanwezig?
Ik vind het fascinerend.
Alles in het leven is een frequentie. En liefde is de krachtigste frequentie die er is. Liefde overvleugelt boosheid, jaloezie, eenzaamheid, frustratie. Liefde maakt ons sterker, positiever en weerbaar. Liefde heelt.
Zouden we daar niet ons heil in moeten zoeken? In plaats van ons mee te laten voeren door de buitenwereld. De polarisatie, strijd en boosheid dat ons leven de laatste tijd zo lijkt te beïnvloeden?
We moeten ons er alleen wel mee verbinden. Anders kan liefde haar werk niet doen.
Ik heb er onlangs nog mee geëxperimenteerd. Het is wel een lang verhaal geworden, hier komt ie:
Ik moest op reis. Naar Malaga om precies te zijn. Om daar tien dagen op het huis en de twee honden van een vriendin te passen. Hoewel ik vroeger veel heb gebackpackt, in mijn eentje door zuid Amerika en zuidoost Azië, vind ik zo’n reis altijd nog een beetje spannend.
Daarom had ik gevisualiseerd om, alvast voor vertrek, de hele reis in een bubbel van liefde te maken. Vanaf het moment dat ik de deur uitging tot het moment dat ik zou aankomen bij mijn vriendin in Jimena de la Frontere, een uurtje ten zuiden van Malaga.
Alles in liefde.
En het werkte…
Zoals toen in de treintrein naar Schiphol, toen naast een man kwam te zitten die wel heel erg veel ruimte innam. Mijn oude patroon zou denken: “Wat een aso! De trein zit vol, iedereen staat en hij neemt twee stoelen in.” Ik zou in een wolkje van irritatie de reis naar Schiphol volbrengen en mijn mind zou waarschijnlijk bij aankomst op zoek gaan naar de bevestiging van de gedachte dat iedereen tegenwoordig zo asociaal is. Om vervolgens alleen maar asociale mensen te zien.
Ik vroeg echter ontspannen of ik naast hem kon zitten. De man verschoof, op een grappig verontschuldigende manier een stukje opzij, en vroeg me waar ik naar toe ging.
We kregen een leuk gesprek over onze bestemming. Hij had jarenlang een redelijke boterham verdiend met online poker, was ermee gestopt omdat hij het persoonlijke contact miste en was nu voor de fun onderweg naar een pokertoernooi.
Aangekomen op Schiphol bleek mijn vlucht tot twee keer toe vertraagd te zijn, maar er was geen irritatie. Alleen de gedachte om de volgende keer met Vueling of Ryan Air te vliegen aangezien Transavia dit steeds vaker doet.
Bij de incheckbalie zag ik als enig zitplaats een stoel met aan weerszijde luidruchtige Nederlanders. Mijn oude patroon zou mopperen over de luidruchtigheid van Nederlanders, maar ik vroeg rustig of ik ertussen kon zitten.
Er ontstond een mooi gesprek met een gepensioneerde drummer die zijn geluk ging beproeven in een jazzclub in Marbella. Hij vertelde me het trieste verhaal over zijn vrouw die vorige jaar aan longkanker was overleden. Hij had haar zelf in zijn eentje moeten reanimeren, waarna ze een paar uur later toch overleed.
Nu had hij voor zichzelf de deur geopend naar een nieuwe invulling van zijn leven. En daarmee misschien ook wel de deur naar zijn hart dat zo had geleden.
Vervolgens, in de inmiddels enorme rij voor het boarden, zou mijn oude patroon ook allerlei oordelen hebben gehad over ‘ongeduldige Nederlanders’ maar ik sloot relaxt aan met de muzikant en kreeg een leuk gesprek met een echtpaar dat een rondreis ging maken door Andalusië. De man had er weken overgedaan om de reis samen te stellen en de vrouw was super dankbaar dat hij dit allemaal had gedaan. En hij glunderde van trots over zijn prestatie.
In de sluis naar het vliegtuig stond ik voor een vrouw die nieuwsgierig was naar mijn plannen. Zij bleek soortgelijk werk te doen als ik en we kregen een inspirerend gesprek over mindfulness.
In het vliegtuig… toen ik in de rij stond voor mijn zitplaats op 22A, zag ik wederom naast mijn stoel een stevig man die bijna twee plekken innam. Mijn oude patroon zou verzuchten dat mij dit altijd overkomt, maar ik grapte dat hij wel erg groot was en vroeg hem, nadat ik me op mijn plek had gemurwd, of hij met zijn lengte niet gebroken uit de vlucht zou komen.
Hij vertelde me vrolijk dat hij met zijn vrouw negen dagen naar Malaga ging omdat hun oorspronkelijke reis met de camper door West-Europa, (letterlijk) in het water zou zijn vallen.
Nou, dit was een heel verhaal… het geeft aan dat een liefdevolle intentie het verschil kan maken (ik weet uit ervaring dat het ook heel anders had kunnen gaan).
Ik had van tevoren alle reizigers als mijn vriend bestempeld en werd door iedereen, heel hartelijk, als een goede vriendin ontvangen. Alsof we samen, met elkaar, ongestoord in een bubbel van liefde, even samen deze wandeling door het leven maakten.
Nu is dit wat makkelijk wanneer je op reis bent naar een heerlijke bestemming dan wanneer je op kantoor emails zit te verstouwen. Maar de houding die je zelf aanneemt bepaalt alles. Als je weet wat je doet… Want het gaat niet vanzelf. Daarvoor is de stress in de buitenwereld te groot. Maar liefde lijkt wel in de lucht te hangen. Misschien nog niet helemaal zichtbaar, maar de heftigheid die we de laatste tijd zo veel in de buitenwereld tegenkomen, laat ons voelen dat we het anders willen.
We zijn klaar met de strijd. Klaar met het individualisme. De egocentriciteit. De competitie. Het ‘ik win als jij verliest’.
Het is tijd om het samen te gaan doen. Het is tijd om te leven in vertrouwen. Zonder oordelen. Zonder jij versus ik. Maar samen, vanuit het hart. In liefde.
Dat kan niet op wilskracht, met zalvende charismatische woorden. Je moet er wel wat voor doen. Leren omgaan met je oude patronen in plaats van je ongemak projecteren op de buitenwereld en jezelf afstraffen wanneer het niet gaat zoals je wilt.
Het is mijn missie om jou deze tools te geven die mij zo helpen zodat we samen gaan leven vanuit het hart (maar zonder je hoofd te verliezen, want je wilt wel met beide voeten op de grond blijven staan). En daarmee maken we de wereld een beetje mooier.
Actueel, Coaching, Jezelf kalmeren, Mediteren, Mindfulness, Mindfulness tips, Ontspannen, Retraites, Tot rust komen
Heb je ook zo genoten deze zomer? Ik heb het lekker rustig aangedaan. Kostte me wel wat moeite, maar ik had het nodig om wat achterover te leunen en het rustig aan te doen. Om dan te merken dat de wereld (en mijn bezigheden met MettaMind) gewoon doorgaan. Alleen heb ik daardoor niet zoveel peptalks geschreven…
Hoe heb jij deze (na)zomer ervaren? Dacht jij ook steeds: dit is nu echt de laatste zomerdag. En werd je dan toch weer blij verrast met een heerlijk zonnetje? Zoals afgelopen weekend. Nu denk ik het weer, met weemoed: dit was het laatste zomerse weekend.
Het najaar heeft vaak ook iets moois… Je hoeft niet naar buiten, op zoek naar zomers genieten op een vol strand, een druk terras of een kostbaar tripje.
Je kunt naar binnen en ontdekken dat het daar ook heel fijn is. Om het een plek te geven wat er allemaal gebeurd is in de zomer, om uit te rusten en je batterij weer op te laden, zodat je na de winter klaar bent om de wereld in te gaan. Om je te verbinden met anderen en te uiten waar je hart naar verlangt. Precies wat de seizoenen doen. Het hoort er allemaal bij.
Zelfs de najaarsgriep. Ik las laatst een interessante theorie dat dit – net zoals het vallen van de bladeren – ook hoort bij het ritme van de natuur. Het lichaam is zichzelf aan het reinigen en de verkoudheidssymptomen zijn tekenen van herstel. Net zoals het vallen van de bladeren.
Ik zeg het vaker in mijn peptalks: het is daarbinnen veel fijner dan je denkt. Als je naar binnen gaat, ga je jouw hartkwaliteiten voelen. Vriendelijkheid, geduld, geen oordelen, geen haast, acceptatie van wat er is, liefde voor jezelf en voor anderen…
Soms moet je daartoe uitgenodigd worden. Want we worden vaak zo meegezogen door de onrustige buitenwereld waarin we vaak veel stress en ook angst ervaren. Het trekt zo aan je. Het is bijna verslavend. Echter, als je inzoomt op jouw leven, jouw community, jouw cirkel van familie en vrienden en je je daarmee verbindt vanuit je hartkwaliteiten, dan ziet het leven er voor jou vaak veel rustiger, vriendelijker en liefdevoller uit.
Als je het tevreden gevoel van: ‘ik ben goed zoals ik ben en wat ik doe is goed genoeg’, wilt ervaren, kijk dan naar mijn webinar ‘Compassie voor weerbaarheid en stressreductie.’
Hierin laat ik je zien waarom we vaak zo kritisch zijn, wat voor een negatief effect dat heeft op de kwaliteit van je leven en hoe je daaruit met compassie uit kunt komen. Naast een stukje inspirerende informatie gaan we gaan samen meditatieoefeningen doen, zodat je ook echt gaat voelen dat meer vriendelijkheid leidt tot meer ontspanning, meer positiviteit, meer geluk en meer creatie. Wanneer je het kritische stemmetje van je geest kunt negeren, dan kun je echt meegaan met de flow van het leven en gelukkig zijn. Precies zoals de natuur je aanreikt.
Je kunt de replay hier aanvragen.
Ik wens je veel compassie toe.
Wineke
Actueel, Coaching, Jezelf kalmeren, Mediteren, Mindfulness, Mindfulness tips, Ontspannen, Retraites, Tot rust komen
Ik wist wel dat het een rare snuiter was, maar het was niet in me opgekomen dat een krantenartikel een bedenkelijk verleden zou openbaren. Ik had vooral veel baat bij zijn ‘Wim Hof-methode’: krachtige ademhalingsoefeningen waarmee je je lichaam kunt bevrijden van stress, spanning en (oud) trauma. Wat doe je dan met het gedachtengoed van zo’n man?
Sinds ik adem, is er zoveel meer rust in mijn lichaam gekomen. Vooral omdat dit de freeze in het zenuwstelsel oplost.
Hier even een belangrijk stukie theorie:
We hebben bijna allemaal wel een zekere mate van freeze in ons lichaam. Ontstaan door
grote en kleine stressvolle ervaringen waarbij vechten of vluchten geen optie is. Je gaat meestal niet slaan tijdens een conflict met je baas, als je een stressvol emailtje lees of als iemand je de weg afsnijdt… Snel wegrennen is dan ook niet echt aan de orde.
Freeze is dan de enige optie voor je reptielenbrein en freeze = spanning. Er moet
iets onderdrukt worden. Als dat niet ontladen wordt – zoals meestal gebeurt – blijft deze spanning in je lichaam. En dat heeft een grotere impact op je, dan je misschien zou denken.
Deze freeze zorgt voor een fysieke blokkade van het zenuwstelsel, wat de communicatie
tussen je lichaam en je hersenen belemmert. Daardoor worden de signalen van je lichaam niet altijd goed begrepen door je hersenen en zijn de instructies van je hersenen naar je lichaam ook niet altijd passend. Bovendien heeft de freeze van het zenuwstelsel ook weer impact op je hormoonstelsel en immuunsysteem, wat een oorzaak kan zijn van veel chronische aandoeningen.
Spanning in je lichaam maakt alles zwaarder. Je krijgt een kort lontje, je bent sneller moe, je durft minder risico’s te nemen, je wordt angstiger, je vindt het moeilijker om keuzes te maken, je hebt minder ruimte voor de mensen die dicht bij je staan. Ontspanning maakt alles lichter. Je bent blijer, het contact met anderen wordt beter, je wordt weerbaarder, creatiever en je hart gaat open. Vooral voor jezelf.
Diepe ontspanning van jouw zenuwstelsel is zo bevrijdend. Wanneer je zenuwstelsel ontspannen is en blokkades verdwenen zijn, kan je lichaam aan het werk om jou te helen van alle stress.
Je lichaam kan het allemaal zelf oplossen! Het zelfhelend vermogen van ons lichaam is toch magisch? Denk bijvoorbeeld aan hoe je lichaam een snijwond geneest of je botten heelt. Dat kan ook met emotionele stress. Dan hoef je ook niet meer in therapie.
Je snapt het, ik ben er super enthousiast over. Want ik zeg het wel vaker, er is meer dat je kunt doen dan mindfulness meditatie. Maar mindfulness is wel een hele waardevolle eerste stap! Omdat het je helpt bewust te worden. Want zonder bewustzijn weet je niet wat je blokkeert. Bewustwording van mijn patronen heeft voor mij een nieuwe fijnere wereld geopend.
Mijn retraites zijn ook steeds meer gericht op adem- en lichaamsoefeningen voor de diepe ontspanning van het zenuwstelsel. Zoals onlangs tijdens de yoga & mindfulness midweek, half augustus in Zeeland. De groep, en ik ook, waren zwaar onder de indruk.
Diepe ontspanning van het zenuwstelsel (met behulp van ademhalings- en lichaamsoefeningen) is in mijn beleving de missing link wanneer meditatie (en alles wat je al geprobeerd hebt), je niet verder brengt.
Misschien wel omdat het je hart opent voor jezelf. En dan kan jouw lichaam aan het werk om jou te genezen van de stress. Niemand anders kan jouw goeroe zijn. Er zijn zoveel mooie methodes in omloop waar we gebruik van kunnen maken, maar uiteindelijk is ons eigen lichaam onze healer.
Actueel, Coaching, Compassie, Jezelf kalmeren, Mediteren, Mindfulness, Mindfulness tips, Ontspannen, Retraites, Tot rust komen
Ken je dat moment dat je van plan bent om thuis te genieten van me-time en je na vijf minuutjes al van de bank springt? Omdat het je plotseling opvalt, dat de afwas er nog staat, er nog zoveel kleine reparaties moeten worden gedaan en overal in het huis stapeltjes liggen die nog een plek moeten krijgen.
Ken je het gevoel van een lichte spanning die je overvalt als je naar je volle inbox kijkt? Of als een appje na vier uur nog steeds niet is beantwoord?
Ik heb het over die sluimerende onrust die eigenlijk helemaal niet nodig is en waar je maar al te graag vanaf wilt.
Want je verlangt zo naar rust.
Alleen weet je niet hoe.
Je zet kruisjes in je agenda, je verschuift prioriteiten en je maakt goede voornemens. Je mediteert braaf elke dag en gaat wekelijks vol goede moed naar yoga.
Toch blijft dat opgejaagde gevoel.
Als al deze plannetjes niet werken, dan zou het kunnen dat deze onrust niets te maken heeft met je volle agenda of een vol hoofd, maar dat het in je lichaam zit.
We hebben allemaal in ons leven grote en kleine stressvolle situaties meegemaakt waarbij vechten of vluchten geen optie was (de fight-or-flight-reactie). Omdat je toen niet in actie kon komen, is je zenuwstelsel in een freeze terechtgekomen. Want je kon niets doen.
Omdat je daarna deze freeze niet hebt kunnen ontladen, blijft deze energie in je lichaam. Dat voelt als onrust.
Dus het toen niet kunnen oplossen van de freeze, kan heel goed de reden zijn dat je nu niet kunt ontspannen.
We denken vaak dat onrust een mentaal probleem is, dat mentaal moet worden aangepakt. We bedenken allerlei plannetjes over hoe we van de onrust in ons hoofd kunnen afkomen. Maar daar zit de oplossing niet.
Het is je lichaam dat spanning ervaart. Daar krijg je stress van.
- De spanning in je lichaam maakt dat je niet rustig op de bank kunt zitten.
- De spanning in je lichaam maakt dat je zelden tevreden bent met wat je doet of wie je bent.
- De spanning in je lichaam maakt dat je het moeilijk vindt om grenzen aan te geven en voor jezelf op te komen.
We moeten weer leren hoe we ons (autonome) zenuwstelstel kunnen ontspannen. We moeten ons weer veilig gaan voelen en onszelf liefdevol accepteren. Met alle leuke en uitdagende kanten die daarbij horen.
Dit inzicht zou best eens de missing link kunnen zijn in onze zoektocht naar rust. We moeten ons zenuwstelsel (de nervus vagus, waar je tegenwoordig veel over leest op de socials) ontspannen. En dat kan niet op wilskracht, we komen daar niet bij via onze mind. Maar wel via ons lichaam. Met speciale super eenvoudige oefeningen die je thuis heel goed kunt doen.
De ontspanning van de nervus vagus is een relatief nieuw inzicht in de wereld van persoonlijke ontwikkeling. Ik houd me hier al een tijd mee bezig en ik zie een enorme transformatie. Bij mezelf en in mijn praktijk, bij mijn retraites, coaching en trainingen.
Wanneer je zenuwstelsel ontspannen is, is je blik op de wereld ontspannen. Je moet minder, je doet meer wat bij je past, je hart opent zich, je hebt meer zelfvertrouwen en je voelt meer verbinding met anderen.
Met dit inzicht kun je dit eindelijk realiseren.
Maar geloof mij niet. Check bij jezelf of je inderdaad nog ergens een freeze in je lichaam ervaart en of je dat kunt ontspannen. Daar wil ik je met MettaMind graag bij helpen.
Met mijn retraites, trainingen en personal life-coaching
Ik vermoed dat velen van ons dit goed kunnen gebruiken. Een voorzichtige schatting is dat 60% van de mensen onbewust ergens in het lichaam een freeze heeft. Ik vermoed eigenlijk wel meer… En dat blokkeert heel veel fysieke en mentale processen.
En dit inzicht in de werking van ons zenuwstelsel zou dat eindelijk kunnen oplossen.
Actueel, Compassie, Mediteren, Mindfulness
Ik ben nooit in Tibet geweest, maar onlangs vertelde een meditatieleraar (die daar veel scholing heeft gehad), dat ze in Tibet nauwelijks naar de kinderen omkijken. Althans, zo tot hun vijfde. Deze kinderen spelen de hele dag op straat en komen eigenlijk alleen thuis om te eten en te slapen. Ze beginnen vaak ook pas tegen hun vijfde levensjaar met praten…
Wij daarentegen, krijgen al vanaf het moment dat we onze eerste stapjes zetten, aanwijzingen over waar we wel en waar we beter niet kunnen spelen. En de eigenwijzen onder ons worden liefdevol (en soms met wat frustratie en ongeduld) gecorrigeerd.
Als je erbij stilstaat, worden we eigenlijk ons hele leven ‘opgevoed’. Niet alleen thuis maar ook in de klas, op de universiteit, op ons werk. En ook om ons heen, in ons sociale netwerk, in de media, zien we vaak voorbeelden van hoe het wel en hoe het niet moet.
Dus eigenlijk zijn niet alleen onze ouders onze opvoeders, maar ook onze leraren, onze studiegenootjes, vrienden, onze collega’s, de media.
En als er dan iets fout gaat, je hebt je ongelukkig uitgedrukt tegen een vriend(in), je komt te laat voor een belangrijke meeting, een klus waar je naar uitkeek gaat niet door, je hebt je paraplu ergens laten staan of je bent je portemonnee verloren… dan laat onze ‘innerlijke criticus’ al snel van zich horen. Die heeft in zijn/haar groei naar volwassenheid aardig wat voeding gekregen en die weet inmiddels heel goed van goed en wat fout is.
Die zit je dan nog dagenlang op je kop en blijft maar herhalen wat voor iets stoms je hebt gedaan. Door al die zinnetjes te blijven herhalen in je hoofd beleef je steeds opnieuw dat stressvolle moment. En dat voel je dan ook in je lichaam. Zo blijven we gestrest. Want er is altijd wel iets om jezelf over op de kop te zitten.
In Tibet zijn de mensen heel anders geprogrammeerd. Als in Tibet een jongetje tijdens het geitenhoeden een van zijn geiten laat ontsnappen, dan gaat iedereen onmiddellijk op zoek naar de geit. Het jongetje wordt niet afgestraft (want ze weten dat dit soms gebeurt tijdens het hoeden van een kudde), en het jongetje straft zichzelf niet af.
Hoe zou je leven eruitzien, als je jouw kritische geest niet zo serieus meer gaat nemen. Als je ziet dat je geest niet de CEO is van jouw leven, maar jouw persoonlijk assistent die je zo graag wilt behoeden voor gevaar (met de beste bedoelingen, soms tegen beter weten in).
Hoe zou het zijn als je, zodra je geest zich weer eens overdreven ongerust maakt, zegt:
- Niet nu lieverd. Dank je wel voor je waarschuwing, maar het is ok.
- Het is niet zo erg wat ik tegen mijn vriendin heb gezegd, we zijn volwassen mensen, het komt goed.
- Het is niet zo erg dat die klus niet doorgaat, er komt wel wat anders.
- Het is niet zo erg dat ik die paraplu ergens heb laten staan. Ik ben ook maar een mens. Soms vergeten mensen wat, dat is heel normaal.
- Jouw waarschuwing is niet nodig. Vroeger misschien wel, maar nu niet meer. Dus laat mij maar. Ik ga door me mijn leven.
Je kunt je daarbij heel goed laten leiden door je hart. Je hart weet heel goed wat wijsheid is als de dingen anders lopen dan gedacht. En je hart zal dat ook veel vriendelijker tegen je zeggen. Je hoeft jezelf niet altijd op de kop te zitten. Je zult vast weer eens in jouw valkuilen stappen, maar je zult er wat vriendelijker mee omgaan. En dan zijn fouten geen fouten, maar gewoon gebeurtenissen in je leven. Wie weet ga je dan het leven niet meer zien als een aaneenschakeling van problemen die opgelost moeten worden, maar als een mysterie dat zich stap voor stap ontrafelt.
Wij zijn zoveel meer dan onze gedachten. We hebben veel meer wijsheid in ons dan onze geest denkt, en dat staat te popelen om gezien te worden.
Brandon Bays schrijft hier heel mooi over in ‘De Helende Reis’: Als wij geboren worden, zijn we een pure perfecte diamant. Gedurende ons leven doen we een hoop emotionele rotzooi op waardoor de natuurlijke schittering verborgen wordt. Dan, als we volwassen worden, verven we er een mooi laagje overheen, om het glanzend en representatief te maken (…). Dan, als we geluk hebben, door een seminar, een boek, een crisis hebben we misschien het grote geluk om er doorheen te breken en de oppervlakte te laten barsten. Een tijdlang lijkt het alsof we alleen maar door de bruine zooi ploegen. Maar uiteindelijk, daaronder, graven we die onbetaalbare diamant op die er altijd was. Glanzend, puur, perfect en onvoorstelbaar mooi’.
Ik help je graag om door die zooi te ploegen. Bijvoorbeeld met de Mindfulness Compassietraining. Het zal je helpen om die diamant te ontdekken die je altijd al was. Dat kan niet anders. Het is een natuurwet dat wij van binnen en van buiten mogen schitteren. Zo maken we met elkaar de wereld een beetje mooier.
Ik wens je een schitterende week.
Met metta,
WINEKE
info@mettamind.nl
www.mettamind.nl
Actueel, Coaching, Compassie, Mediteren, Mindfulness, Tot rust komen
Hoor jij ook regelmatig dat stemmetje in je hoofd dat je streng toespreekt? Ik schrijf er wel vaker over. Ik heb het over dat stemmetje dat je steeds maar waarschuwt dat je geen fouten mag maken. Dat je kritisch toespreekt als je een steekje hebt laten vallen. Dat je afstraft als je iets bent vergeten of als je buiten de lijntjes hebt gekleurd.
Dat stemmetje wil je natuurlijk liever niet horen. Want zo’n ‘bestraffing’ kan best pijnlijk zijn.
Daarom doe je misschien extra je best om fouten en ‘ongebruikelijk’ gedrag te voorkomen. Check je alles tot in den treure. Herschrijf je vele malen je emails. Zit je nog tot laat te werken om er zeker van te zijn dat je niets over het hoofd hebt gezien.
Ik heb inmiddels aardig wat inzicht in dat stemmetje gekregen. Toen ik nog in loondienst werkte, zat ik vaak als laatste op kantoor om de puntjes op de i van de volgende dag te zetten. En nu als trainer en coach heb ik alle gelegenheid om dit patroon te onderzoeken. Bij mezelf en bij mijn deelnemers.
Mensen noemen het vaak perfectionisme, maar ik denk dat het niet gaat over alles perfect willen doen, maar meer over angst om afgewezen te worden.
En daar kun jij helemaal niets aan doen. Het is conditionering wat al begint bij de opvoeding.
Want als kind kreeg je vaak te horen als je iets ‘fout’ had gedaan, soms ook gepaard met een ‘straf’. Omdat je ouders je – met alle goede bedoelingen – wilden voorbereiden op de grote mensen wereld ‘waarin je nou eenmaal een bepaald gedrag moet vertonen’. Op school, tijdens je studie moest je ook voldoen aan de eisen van het opleidingssysteem. Zo zijn we geconditioneerd om fouten te vermijden.
Maar nu ben je groot. Dus hoe zou het zijn als je van nu af aan dat strenge stemmetje laat varen en tegen jezelf zegt: lieverd, je bent goed zoals je bent. Je hoeft niet altijd zo hard te werken. Je hoeft niet zo over jezelf te twijfelen. Je bent echt leuk.
Zou je dan niet veel gelukkiger en ontspannen zijn?
Dit is natuurlijk een retorische vraag, maar toch… meestal zijn we niet zo aardig voor onszelf.
We zijn zo geconditioneerd om kritisch te zijn, eigenlijk voor heel veel dingen, dat we deze strengheid bijna normaal zijn gaan vinden.
Maar misschien moeten het niet meer normaal vinden en zou het nieuwe normaal moeten zijn dat we van onszelf houden.
Van jezelf houden haalt een hele hoop stress uit je leven. Het maakt je gelukkiger, creatiever, geeft je energie en maakt je weerbaarder voor de onverwachte wendingen in het leven.
Zo is liefde een antidote tegen stress. Dan gaat het niet over seksuele liefde. Ook niet over zweverige liefde. Maar gewoon over vriendelijk in de wereld staan. Volgens het boeddhisme de kern naar verlichting.
Just be nice.
Als jij ook wat vriendelijker wilt zijn voor jezelf (en voor anderen), dan moet je jezelf er regelmatig aan herinneren om lief te zijn, want in deze snelle stressvolle samenleving kom je het niet zo vaak tegen.
Ik herinner je daar ook graag aan. Met deze peptalks maar ook met mijn retraites. Just be nice wordt mijn missie voor de komende jaren.
Met mijn coaching, trainingen en retraites. Ik dompel je onder in vriendelijkheid. Alleen maar vriendelijke woorden. Alleen maar met liefdevolle mensen. Op mijn retraites wordt er liefdevol voor je gekookt, we doen meditaties die je hart openen, yogaoefeningen die je lichaam zacht maken, schrijfoefeningen die je helpen vriendelijk tegen jezelf te praten. Altijd op een liefdevolle, goed verzorgde plek, midden in de natuur wat natuurlijk ook een en al liefde is.
Ik wens je een liefdevolle dag.
Met metta,
