Ik ben nooit in Tibet geweest, maar onlangs vertelde een meditatieleraar (die daar veel scholing heeft gehad), dat ze in Tibet nauwelijks naar de kinderen omkijken. Althans, zo tot hun vijfde. Deze kinderen spelen de hele dag op straat en komen eigenlijk alleen thuis om te eten en te slapen. Ze beginnen vaak ook pas tegen hun vijfde levensjaar met praten…
Wij daarentegen, krijgen al vanaf het moment dat we onze eerste stapjes zetten, aanwijzingen over waar we wel en waar we beter niet kunnen spelen. En de eigenwijzen onder ons worden liefdevol (en soms met wat frustratie en ongeduld) gecorrigeerd.
Als je erbij stilstaat, worden we eigenlijk ons hele leven ‘opgevoed’. Niet alleen thuis maar ook in de klas, op de universiteit, op ons werk. En ook om ons heen, in ons sociale netwerk, in de media, zien we vaak voorbeelden van hoe het wel en hoe het niet moet.
Dus eigenlijk zijn niet alleen onze ouders onze opvoeders, maar ook onze leraren, onze studiegenootjes, vrienden, onze collega’s, de media.
En als er dan iets fout gaat, je hebt je ongelukkig uitgedrukt tegen een vriend(in), je komt te laat voor een belangrijke meeting, een klus waar je naar uitkeek gaat niet door, je hebt je paraplu ergens laten staan of je bent je portemonnee verloren… dan laat onze ‘innerlijke criticus’ al snel van zich horen. Die heeft in zijn/haar groei naar volwassenheid aardig wat voeding gekregen en die weet inmiddels heel goed van goed en wat fout is.
Die zit je dan nog dagenlang op je kop en blijft maar herhalen wat voor iets stoms je hebt gedaan. Door al die zinnetjes te blijven herhalen in je hoofd beleef je steeds opnieuw dat stressvolle moment. En dat voel je dan ook in je lichaam. Zo blijven we gestrest. Want er is altijd wel iets om jezelf over op de kop te zitten.
In Tibet zijn de mensen heel anders geprogrammeerd. Als in Tibet een jongetje tijdens het geitenhoeden een van zijn geiten laat ontsnappen, dan gaat iedereen onmiddellijk op zoek naar de geit. Het jongetje wordt niet afgestraft (want ze weten dat dit soms gebeurt tijdens het hoeden van een kudde), en het jongetje straft zichzelf niet af.
Hoe zou je leven eruitzien, als je jouw kritische geest niet zo serieus meer gaat nemen. Als je ziet dat je geest niet de CEO is van jouw leven, maar jouw persoonlijk assistent die je zo graag wilt behoeden voor gevaar (met de beste bedoelingen, soms tegen beter weten in).
Hoe zou het zijn als je, zodra je geest zich weer eens overdreven ongerust maakt, zegt:
- Niet nu lieverd. Dank je wel voor je waarschuwing, maar het is ok.
- Het is niet zo erg wat ik tegen mijn vriendin heb gezegd, we zijn volwassen mensen, het komt goed.
- Het is niet zo erg dat die klus niet doorgaat, er komt wel wat anders.
- Het is niet zo erg dat ik die paraplu ergens heb laten staan. Ik ben ook maar een mens. Soms vergeten mensen wat, dat is heel normaal.
- Jouw waarschuwing is niet nodig. Vroeger misschien wel, maar nu niet meer. Dus laat mij maar. Ik ga door me mijn leven.
Je kunt je daarbij heel goed laten leiden door je hart. Je hart weet heel goed wat wijsheid is als de dingen anders lopen dan gedacht. En je hart zal dat ook veel vriendelijker tegen je zeggen. Je hoeft jezelf niet altijd op de kop te zitten. Je zult vast weer eens in jouw valkuilen stappen, maar je zult er wat vriendelijker mee omgaan. En dan zijn fouten geen fouten, maar gewoon gebeurtenissen in je leven. Wie weet ga je dan het leven niet meer zien als een aaneenschakeling van problemen die opgelost moeten worden, maar als een mysterie dat zich stap voor stap ontrafelt.
Wij zijn zoveel meer dan onze gedachten. We hebben veel meer wijsheid in ons dan onze geest denkt, en dat staat te popelen om gezien te worden.
Brandon Bays schrijft hier heel mooi over in ‘De Helende Reis’: Als wij geboren worden, zijn we een pure perfecte diamant. Gedurende ons leven doen we een hoop emotionele rotzooi op waardoor de natuurlijke schittering verborgen wordt. Dan, als we volwassen worden, verven we er een mooi laagje overheen, om het glanzend en representatief te maken (…). Dan, als we geluk hebben, door een seminar, een boek, een crisis hebben we misschien het grote geluk om er doorheen te breken en de oppervlakte te laten barsten. Een tijdlang lijkt het alsof we alleen maar door de bruine zooi ploegen. Maar uiteindelijk, daaronder, graven we die onbetaalbare diamant op die er altijd was. Glanzend, puur, perfect en onvoorstelbaar mooi’.
Ik help je graag om door die zooi te ploegen. Bijvoorbeeld met de Mindfulness Compassietraining. Het zal je helpen om die diamant te ontdekken die je altijd al was. Dat kan niet anders. Het is een natuurwet dat wij van binnen en van buiten mogen schitteren. Zo maken we met elkaar de wereld een beetje mooier.
Ik wens je een schitterende week.
Met metta,
WINEKE
info@mettamind.nl
www.mettamind.nl
