Coaching, Compassie, Jezelf kalmeren, Mindful leven, Mindfulness & Coaching, Ontspannen, Tot rust komen
Hoe wil jij je voelen? Wat is jouw aller aller fijnste gevoel?
Mijn favoriet is deze: 😇. Maar ik moet altijd het meeste lachen om deze: 😬. Zo grappig om te bedenken welke emotie(s) en gedachten achter deze koppies zitten.
Wat is jouw favoriete emotiecon?
Je wilt je vast altijd wel zo voelen: 🤩? Of zo: 🥳? Of zo: 😁? Of lekker zen zo: 😇?
Jammer dat je dat niet met een druk op de knop kunt regelen 💪🏻.
Onze stemmingen wisselen vaak zo snel:
- Het is lekker weer, je bent blij.
- Er komt een te krappe deadline in je gedachten voorbij, je stemming daalt.
- Een herinnering aan een fijn gesprek, je voelt je weer goed.
- Dan je to do-lijst. Frustratie over dat die nooit af is.
- Je kat geeft je een kopje. Je voelt je weer ontspannen. Een glimlacht komt op je gezicht.
- Je staat buiten en plotseling begint het te regenen. Bah…
We worden vaak zo heen en weer geslingerd tussen positieve en negatieve gevoelens. Om er tureluurs van te worden.
Ik blijf het magisch vinden dat – in plaats van het negatieve weg te duwen, juist het toelaten wat het negatieve én daar mild en met compassie naar te kijken, je zoveel gelukkiger maakt.
Het toelaten van wat er is, vermindert stress, spanning en frustratie. Omdat er gewoon mag zijn wat er is…
Omdat jíj́ mag zijn wie je bent.
Mogen zijn wie je bent, met je fijne én met je lastige kanten, haalt al een hele hoop stress weg. Want er is geen verzet, maar je beweegt méé met het leven. En dan kun je echt van dit leven gaan genieten in plaats van dat je het ziet als een eindeloze weg met problemen die opgelost moeten worden.
Misschien een aardig oefeningetje: de eerstvolgende keer dat iets je tegen zit, stop dan even…
sta stil ga zitten als dat kan neem drie lange diepe ademhalingen voel de beweging van de inademhaling voel de beweging van de uitdademhaling 3x.
Misschien nu even voelen hoe dat voelt? Drie ademhalingen…
En kom dan pas in actie. Misschien zeg je: “Jaaaaa, dat weeeet ik wel… Dat heb ik vaker gehoord.”
Maar iets weten en het niet doen, is hetzelfde als iets niet weten.
Met MettaMind help ik je graag om het ook echt te gaan doen.
Ik wens je een fijne dag met veel korte adempauzes.
Met metta,
WINEKE
Compassie, Mindful leven, Mindfulness, Mindfulness & Coaching, Mindfulness Based Coaching
In Nederland zijn we koploper wat betreft het ‘AAN – ONS – ZELF WERKEN’. Ik vind het zelf bere-interessant en jij waarschijnlijk ook wel. Anders zou je waarschijnlijk deze nieuwsbrief niet lezen.
Hou zou het nu voor je zijn als je naar een training gaat waarin je hoort dat je helemaal niets hoef te doen?
Als je wordt verteld dat je goed bent zoals je bent. Als er niet over je wordt geoordeeld
Als je doet wat je kunt en dat dat goed genoeg is
Je komt het niet vaak tegen.
Meestal word je in trainingen verteld wat je niet kunt en wat je moet doen om dat te verbeteren. Ik ben het tijdens mijn consultancy tijd vaak genoeg tegen gekomen en kreeg er vlekken van in mijn nek. Voor mij waren dit soort trainingen vooral een worteling om iemand te moeten zijn die ik helemaal niet was.
Bij mindfulness hoef je niet te veranderen.
Bij mindfulness leer je door te ontdekken wat je doet en waarom je het doet.
- Waarom schiet je soms zo uit je slof?
- Wat maakt dat je vaak te veel werk op je neemt?
- Waarom vind je het zo moeilijk om nee te zeggen als dat toch echt moet?
- Waarom ben je zo bang om fouten te maken?
Om daar dan met compassie naar te kijken.
Van jezelf mogen zijn wie je bent, opent deuren. De strijd stopt. Je ontspant. Je krijgt ruimte om in te zien dat je misschien ook wel op een andere manier kunt reageren. Het helpt je om beter je grenzen aan te geven, je batterij raakt minder snel leeg, je geniet meer en je relaties worden betekenisvoller.
“It’s not easy being human, I forgive myself”, zoals Tara Brach zo mooi verwoordt.
Ik wens je een dag waarin je helemaal jezelf mag zijn.
Met metta, WINEKE
Compassie, Mindful leven, Mindfulness, Ontspannen, Stress release, Tot rust komen
Op het kleine houten tafeltje staat een kom dampende havermout. Gepimpt met rozijnen, kaneelpoeder, kokosrasp, wat chia zaadjes, stukjes mango en een kiwi. Rechts achter de kom havermout staat een mok verveine thee en borrelglaasje met een schattig blauw bloemetje. Links ligt een papieren servetje. Daarnaast een banaan. Ik nam alle tijd om dit stilleven te aanschouwen want voorlopig hoefde ik helemaal nergens heen. Ik had niets anders te doen. Geen actiepunten, geen emails, mijn agenda bleef gesloten en mijn telefoon stond uit.
Het was halverwege mijn meditatieretraite bij Sangha Metta in Naarden en de drukte van het dagelijks leven was inmiddels van me afgegleden. Ik voelde een weldadige rust en vanuit die rust kwamen dit soort kleine wondertjes naar boven.
Nu denk je misschien zo bijzonder is dat toch niet, een kopje havermout? Misschien vind je het niet eens lekker.
Ik bekijk het meestal ook niet zo, maar nu zag ik heel iets anders… Ik zag de kleine pareltjes die de natuur ons heeft geschonken.
- Druiventrossen, geplukt en gedroogd onder de warme zon. Kaneelstokjes, ontstaan doordat binnenste bast van de Aziatische kaneelboom zichzelf oprolt wanneer het afgesneden wordt.
- Mango, van de mangoboom uit zuidoost Azië die maar liefst 40 meter hoog kan worden, met enorme uiteenlopende takken en waar je lekker in kunt klimmen. Iets wat mijn lief Dean in zijn kindertijd vaak deed om dan het fruit met een beetje sambal op te peuzelen.
- Chiazaadjes, van de chia struik met haar paarse bloemetjes, waarvan de Azteken als wisten dat het zo voedzaam was. Bloemetjes uit de tuin waar de bijtjes van genieten. Die op hun beurt weer zorgen voor de bevruchting van planten.
- Het papier van het servetje, gemaakt van houtvezels van de bomen die zo waardevol zijn voor onze gezondheid.
En wat denk je van alle mensen die eraan bij hebben gedragen dat dit nu op mijn tafeltje ligt? De kok, de mensen van het retraitecentrum, de mensen die al deze heerlijkheden hebben geplukt, bewerkt, verpakt en vervoerd…
Als je daarbij stil staat, dan is het misschien toch wel bijzonder?
Je kunnen verwonderen over de kleine dingen van het leven, met respect voor de natuur en de mensen, helpt je om meer te genieten. Blijvende tevredenheid zit voor een groot deel in het kunnen zien wat je hebt. Dankbaar zijn voor wat je hebt, geeft je het gevoel dat wat je hebt genoeg is. Angst voor schaarste verdwijnt en het wordt makkelijker om vrij en onbezorgd te leven.
Kijk eens naar wat er nu voor jou op de tafel ligt? Wat zie je? Waar komt het vandaan? Hoe en waarvan is het gemaakt? Wie zouden er allemaal aan mee hebben gewerkt dat dit daar nu ligt?
Je ziet het alleen als je er aandacht voor hebt. En je mist het als je in gedachten bezig bent met je emails, je to do-lijst en al het andere wat je allemaal nog moet doen.
Dit kunnen zien is een kwestie van trainen. Je kunt jezelf als het ware herprogrammeren om meer te genieten van het leven. Enkel en alleen door te oefenen om aandacht te hebben voor wat er nu is… Nu, alleen maar nu… En nu…
Dat hoeft helemaal geen grote inspanning te zijn. Dat kan al met tien minuten per dag. Dus waarom niet?
Ik ben er al wat vaker geweest, dus als je het spannend vindt of niet zo goed weet hoe, dan loop ik graag even met je mee. Als je wilt kunnen we daar een keer een gesprekje voor inplannen. Ik noem het mijn ‘Gratis Op Weg Naar Rust Sessies’. Daarin geef ik je drie waardevolle tips die jou persoonlijk gaan helpen om mee te genieten van het leven. Zonder verplichting, je zit nergens aan vast. Ik help je graag.
Ja leuk, ik plan graag een gesprekje met je in.
Met metta,
WINEKE
Compassie, Ervaringen, Jezelf kalmeren, Mindful leven, Mindfulness, Mindfulness tips, Stress release, Tot rust komen
We zaten in een kring op onze kussentjes in de zon op het dakterras. Voor ons de open ruimte van een rimpelloze zee, in de verte de eilanden Capri en Ischia en achter ons de beschutting van de torenhoge sparren. De lucht was zoals gebruikelijk strakblauw en er stond een zwoel windje. Om ons heen waren de zwaluwen al begonnen met hun duikvluchten naar insecten. Iets wat je zo mooi van dichtbij vanuit de villa op de berg kunt aanschouwen.
Het was de laatste sessie van onze retraite in Castellabate. We stonden op het punt om te beginnen met het ‘afscheidsritueel’ waarvoor ik twee gedichten wilde voordragen. De afronding van een retraite vind ik een van de mooiste momenten van mijn werk. Hierin wordt vaak gedeeld wat het programma je heeft gebracht, nadat je een week lang alle ballast en ruis van je af hebt geschud. Vaak met hele mooie liefdevolle ontroerende woorden. Woorden waar in ons drukke dagelijkse leven maar weinig ruimte voor is.
Ik had het eerste gedicht net voorgedragen, we hadden elkaar bedankt en dan was dit het moment van ‘de uitsmijter’. Mijn mooiste gedicht. Een gedicht dat ik al meer dan tien jaar voorlees. Een prachtig afscheidsverhaal dat vast nog zal nagalmen tijdens de terugreis. Gegarandeerd kippenvel en een traantje.
Maar na drie zinnen viel ik stil…
Ik was precies hetzelfde gedicht aan het voorlezen dat ik drie minuten daarvoor had voorgedragen. Dezelfde zinnen, dezelfde boodschap… en nog 9 zinnen te gaan.
Oeps. Daar ging mijn uitsmijter. Weg spanningsboog. Weg mooi momentje. Wat nu? Best een uitdaging voor een miss perfect die altijd alles zo goed voorbereid.
Wat zou jij doen?
Wat deed ik?
Ik las maar gewoon door. Rondde het gedicht af, nam een paar minuten stilte om de boodschap door te laten werken (nu dus voor een tweede keer) en sloot met het belletje formeel de retraite af.
Dat was het. Ik werd niet uitgelachen. Niemand wees me op mijn vergissing. Niemand vroeg me waarom ik twee keer hetzelfde gedicht had voorgelezen. Er gebeurde niets.
Of eigenlijk, er gebeurde precies hetzelfde als altijd aan het einde van een retraite. We gingen zen, gelukkig en uitgelaten naar beneden voor de laatste maaltijd.
We kunnen soms zo inzitten over onze ‘vermeende’ fouten. Dit was natuurlijk maar klein, maar toch zitten we onszelf ook om de kleinste foutjes op de kop. En zeggen we dingen tegen onszelf die we nooit tegen iemand anders zouden zeggen. “Stommerd, waarom doe je dat nou weer? Je ziet er niet uit vandaag! Idioot, waarom ben je dat nou weer vergeten.”
Maar wanneer doe je iets fout? En zijn het eigenlijk wel fouten? Soms loopt het leven anders dan gepland, soms gebeurt er iets onverwachts of verwarrends. Maar is dat erg? Moet het precies zo lopen zoals bedacht of is iets anders ook ok? Het probleem, de fout ontstaat vaak pas als je jezelf gaat afstraffen.
Wat als je de volgende keer dat je denkt dat je een fout maakt, tegen jezelf zegt: “Maak je geen zorgen, het is niet erg. Het loopt nou even iets anders dan gedacht. Ik kan nou eenmaal niet in de toekomst kijken. Ik deed wat ik kon. Meer had ik niet kunnen doen.”
Ik wens je een week met veel vouten.
Met metta,
WINEKE
Compassie, Mediteren, Mindful leven, Mindfulness & Coaching, Tot rust komen
De trein naar Amsterdam zou pas over een half uur verstrekken dus Celine had nog alle tijd om wat lekkers te kopen. Bij de stationsrestauratie vond ze een pak speculaasje en ze installeerde zich tevreden aan een leeg tafeltje waar ze haar boek opensloeg.
Celine glimlachte naar de tanige jonge man die naast haar ging zitten en verloor zich al snel in het verhaal. Geritsel aan de andere kant van de tafel trok haar aandacht. “Wat? Deze jonge man pakt zomaar een koekje uit mijn pak speculaasjes!”
Ze voelde dat ze rood werd, durfde niets te zeggen en pakte demonstratief ook een speculaasje. De jonge man pakte er nog een en zonder op of om te kijken nog een. “Wat een brutaliteit! Dit wordt toch wel heel irritant.” Nog steeds durfde Celine niets te zeggen. Ze pakte nog een keer een speculaasje.
Dat ging zo door totdat er nog maar één koekje over was… Inmiddels kookte ze van binnen. De man pakte zonder blikken of blozen het laatste koekje, brak het in tweeën en gaf de helft aan Celine. Het andere deel stak hij in zijn mond en al kauwend liep hij weg.
Je kunt je vast voorstellen hoe verbouwereerd Celine was, toen ze later in de trein haar tas open maakte om haar OV kaart te laten zien en daar haar pak speculaas aantrof. Al die tijd was zij dus zíjń koekjes aan het eten.
Je hebt het vast zelf ook wel eens ervaren. Dat je iemand in eerste instantie ergens van beschuldigd om er later achter te komen dat dat helemaal onterecht was. En er juist positieve intenties waren geweest.
Dat komt omdat onze mind een ‘negativity bias’ heeft. We zien eerder het negatieve dan het positieve in ons leven. Want we moeten voorbereid zijn op problemen.
Daarom blijft dat wat niet goed hangen en dat wat wel goed gaat vergeten we. Want dat is niet interessant voor onze mind. Wat niet goed gaat in ons leven moeten we onthouden. Om te voorkomen dat dat ons in de toekomst in de problemen brengt. En om ervoor te zorgen dat we van onze fouten leren. Vroeger belangrijk voor onze overlevering, maar nu maakt het ons nu vaak ongeruster dan nodig is.
Ik wil je graag voor komende week uitnodigen voor een experiment. Doe je mee?
Kijk eens of je van de gebeurtenissen en de mensen om je heen kunt zien vanuit een positieve bril. En negeer negatieve gedachten. Zo kun je bijvoorbeeld :
De positieve bedoelingen van de mensen om je heen zien.
Bedenken wat ging goed in plaats van piekeren over fouten die je hebt gemaakt.
Je richten op groei en ontwikkeling in plaats van op tekortkomingen.
En wees flexibel in relaties. Neem een verzoenende houding aan, in plaats van je te focussen op wat er niet goed is.
Zo maak je contact met je Innerlijke Helper zoals ik hem/haar noem in De Compassie Training. Jouw innerlijke helper helpt je:
Om met tegenslag om te gaan
Geeft je meer zelfvertrouwen
Maakt je over het algemeen een positiever mens
Wil je ook jouw ‘Innerlijke Helper’ ontmoeten?
Iemand die er altijd al voor je is geweest en die staat te popelen om je te helpen om ontspannen en tevreden te leven? Doe dan mee met mijn Compassie Training. Je zult aangenaam verrast zijn over wie je daar zult aantreffen.
Compassie, Jezelf kalmeren, Mindful leven, Ontspannen, Stress release
Afgelopen zaterdag mocht ik weer naar een blij event. Ik was door het tijdschrift De Optimist uitgenodigd om voor het Happy Spirit Festival in Blaricum een lezing te geven over Compassie. Ik was er best trots op.
Vroeger moest ik er niet aan denken om op een podium te staan.
Tijdens mijn studententijd zag ik een keer een spreker tijdens een congres in de Oude Lutherse kerk een black-out krijgen. Ten overstaande van zo’n 600 studenten kon de arme man niet meer op zijn woorden komen. Hij moest voortijdig zijn verhaal afbreken.
“Het zou je maar overkomen”, zeggen we dan.
Tijdens mijn consultancydagen heb ik er veel mee kunnen oefenen.
Was het niet voor de klant, dan wel tijdens trainingsdagen waarin trainersacteurs je buikpijn en klamme handen gaven. Vond ik best pittig. Zeker toen ik als projectmanager vol passie de opties voor mogelijke IT- structuren aan de klant moet uitleggen (zoals bedacht met onze deskundigen).
Met MettaMind kan ik nu presentaties geven over thema’s die dichter bij mijzelf staan. Ik had onderschat hoe mooi het is om, samen met een zaal onbekenden, ons hart te openen en te horen wat voor moois ons hart te vertellen heeft:
- Tijdens de eerste meditatie kwam in mijn gedachten een oude vriendin voorbij. Ik ga haar weer eens opzoeken.
- Ik neem mee dat ik met minder moet moeten.
- Ik verplaatste mezelf tijdens de oefening naar de duinpan van het strand waar ik vroeger altijd ging zitten. Ik moet vaker tijd voor mezelf nemen.
- Ik heb genoten van je energie en van de schittering in je ogen. Ik ga je boek lezen, hopelijk voel ik me daarna ook zo.
Ik bereid mijn boodschap wel altijd heel goed voor (soms misschien een beetje te goed, als een echte perfectionist). Maar als er sta, laat ik het los. Je hebt eigenlijk ook geen andere keuze. This is it. Hier moet je het mee doen.
En dan is het altijd goed. Want je laat het oordelen los, je negeert dat kritische stemmetje en je richt je daar waar de flow zit. En dan geniet je van de dingen die je doet.
Zoals ik afgelopen zaterdag deed.
Zou dat eigenlijk niet voor alles gelden? Dat je veel meer geniet van het leven als je je focust op datgene wat je blij maak en je die innerlijke criticus die er zo vaak de glans vanaf haalt negeert? En je daarbij de dingen laat gaan die steeds maar weer een worsteling blijken te zijn (privé of op je werk)?
Dat je erkent dat sommige dingen niet werken omdat ze simpelweg niet bij je passen. Niet omdat er iets mis is met jou.
“Geluk is je geboorterecht”, schreef ik in mijn vorige peptalk over het andere blije event waar ik naartoe kon, het concert van mijn salsa hero Marc Anthouny. Nu vind ik deze uitspraak nog steeds een beetje zweverig, maar toch is het mijn missie om geluk te voelen, te doorvoelen en te genieten. Van mijn tenen tot aan mijn kruin. Graag in verbinding met jou. Bekend of onbekend. Live, online of via deze peptalk.
Ik wens je een liefdevolle dag in verbinding.
Met metta,
WINEKE
