Compassie, Mediteren, Mindful leven, Mindfulness, Mindfulness Based Coaching, Stress release
Wist je dat de Dalai Lama eigenlijk een wetenschapper is? Hij ziet meditatie als onderzoek van de geest: je creëert (op je stoel of kussen) een laboratoriumsetting waarin je ongestoord, zonder afleiding, je eigen geest kunt onderzoeken. Om te ontdekken waar jouw ‘lijden’ vandaan komt en hoe je jezelf daarvan kunt verlossen.
Tijdens bijeenkomsten van het Mind & Life Instituut spreekt hij met talloze gerenommeerde wetenschappers over het raakvlak tussen wetenschappelijke inzichten over de werking van de geest en het boeddhisme. Om zo positieve verandering in de wereld te creëren.
Natuurlijk zijn er ook veel journalisten aanwezig en worden er dagelijks persconferenties gehouden met de Dalai Lama en de wetenschappers.
Tijdens een van deze interviews vroeg een journalist aan de Dalai Lama “Your Holiness, how dow you deal with self hatred?” “Wat bedoelt u?”, vroeg de Dalai Lama. “Nou, wat doet u als u vindt dat u iets stoms heeft gedaan en boos wordt op uzelf?” De Dalai Lama richtte zich tot zijn vertaler. “Volgens mij begrijp ik de vraag niet”. De vertaler deed zijn best de vraag in het Tibetaans te herhalen, maar nog begreep de Dalai Lama de vraag niet. Hij keek verbaast de journalist aan: “Hoe kun je jezelf nou haten?”.
Ik denk dat jij en ik de vraag heel goed begrijpen. We zijn immers vaak ook zo kritisch op onszelf. Vooral als het niet zo gaat zoals we willen. Dan zeggen we dingen tegen onszelf die we nooit tegen iemand anders zouden zeggen. “Stommerd, hoe kun je dat nou weer zijn vergeten! Waarom heb je nou weer zoiets doms gezegd!”
Nog kritischer zijn we vaak over hoe we eruitzien. “Je ziet er niet uit. Je haar zit stom. Je benen zijn te dik.” Of ze zijn te dun.
Allemaal wat de geest je vertelt.
En dat heeft een reden.
Het oerinstinct van je geest wil dat je nu geaccepteerd, veilig en gelukkig bent. En het wil voorkomen dat je in de toekomst in de problemen komt. Daarom is je geest zo über kritisch over alles wat je doet, denkt en zegt.
Het zal vast ook iets cultureels zijn, dat de Dalai Lama geen zelfhaat kent. Wij in het westen, zijn toch opgegroeid met het idee dat we nog niet helemaal af zijn en dat we iets moeten leren, iets moeten veranderen en iets moeten verbeteren om goed genoeg te zijn. Als dan iets anders loopt dan gedacht, dan vind je al gauw dat het jouw schuld is en dat je jezelf streng moet toespreken om te voorkomen dat het nog een keer gebeurt.
Inzicht in de werking van je geest, leren omgaan met dat kritische stemmetje, helpt je ontspannen en tevreden te blijven. Zelfs als iets in de soep loopt. Zelfs tijdens een crisis.
Meer weten?
Hier meer over onze mind trainingen: https://mettamind.nl/mindfulness-trainingen/
Hier meer over ons coachingsprogramma: https://mettamind.nl/metta-coaching/
Compassie, Mediteren, Mindful leven, Mindfulness, Mindfulness tips
Een van de mindfulness tips die mij het meeste heeft gebracht is er een die je vast zo vaak hebt gehoord dat het bijna een dooddoener is: ‘niet oordelen’.
We oordelen continue, de hele dag. Aan de lopende band. Dit vind ik goed, dat vind ik niet goed. Dit is ok, dat is niet ok. Dit vind ik prettig, dat vind ik niet prettig… En over mensen: hem vind ik leuk, haar vind ik niet leuk. Van hem heb ik last. Zij is ok. Op zich is daar niets mis meer. Het is goed als je kunt beoordelen of iemand het beste met je voor heeft of dat je beter niet dat duistere straatje in kunt lopen.
Onze mind oordeelt met de beste bedoelingen om ervoor te zorgen dat we nu en in de toekomst veilig zijn. Dus we hoeven ook niet te oordelen over het oordelen.
Alleen heeft je mind (met haar klittenband voor het negatieve en tefal laag voor het positieve) de neiging om vooral te focussen op wat niet ok is.
Daardoor ziet je leven er vaak veel negatiever uit dan nodig is. En zie jij zélf er ook veel negatiever uit dan nodig is. Want je bent vast ook zo oordelend over jezelf.
Ook iets wat de mind doet. Om ervoor te zorgen dat je altijd het beste uit jezelf haalt.
Ik spreek – als Miss Perfect – uit ervaring. Daarom was het voor mij een extra uitdaging om met entrepeneur Chris Parker (in het Engels!) in gesprek te gaan voor een geluid èn video podcast over ‘what I do and why I do what I do’. Je stem terug horen is een ding, maar naar je eigen sprekende hoofd kijken is iets heel anders.
Maar toen ik terugkeek, ik durf het bijna niet te zeggen… was ik voor het eerst tevreden met mijn verhaal. Ik ging niet malen over mijn haperingen, ik mopperde niet over mijn haar, ik sloeg me niet voor mijn kop. Het was ok. Het was gewoon goed genoeg.
Ik durf het je zelfs hier te laten zien:
Ik weet bijna zeker dat ik dit zonder mijn mindfulnessbeoefening nooit zou hebben gedacht. Mindfulness meditatie heeft mij geleerd de negatieve gedachtestroom in mijn mind te negeren en ruimte te maken voor mijn hart. En natuurlijk hoor ik dan mijn hart zeggen dat ik ok ben. Ieder moment van de dag. Wat ik ook doe.
Hoe fijn is het als je tegen je eigen spiegelbeeld kunt zeggen: jij bent ok. Dat je tegen je lichaam kunt zeggen: dank je wel voor al het harde werk. Het is ok dat je ouder wordt, dat de huid slapper wordt, dat er hier en daar een vetrolletje zit.
Een eenvoudige vaardigheid van de geest die iedereen kan leren.
Geïnteresseerd?
Wij geven 3x per jaar een 8-weekse Compassie Training.
Ik beloof je, na 8 weken zal de wereld, én jij zelf, er heel anders uit zien.
Met metta,
WINEKE
Mediteren, Mindful leven, Mindfulness, Mindfulness tips, Retraites, Stress release, Yogavakantie
In een scène uit de televisieserie van Adriaan van Dis over het boeddhisme, loopt de lange presentator naast een klein grijs vrouwtje in donkerpaars gewaad. Ze schuifelen samen door de smalle straatjes van een pittoresk Frans dorpje nabij Plum Village, het retraite centrum van de Vietnamese mindfulness meditatieleraar Thich Nhat Hanh. Hij loopt een beetje gebogen om zich te kunnen richten tot de kleine vrouw en vraagt haar naar het ontstaan van het boeddhisme. Leuke setting voor een interview zo dachten de programmamakers vast.
Maar het oude vrouwtje reageerde niet. Ze stopte, keek hem vriendelijk aan en zei: ‘When I walk I walk. When I talk I talk’. En ze beantwoorde rustig zijn vraag. En liep rustig in stilte verder.
Adriaan keek beteuterd in de camera: ‘Ik voel me nu betrapt. Als een klein jongetje’, zei hij met een pruillip. Grappig. Je zag Adriaan van Dis plotseling als jongetje van zes. Waarschijnlijk had ze op het knopje van een oud patroon gedrukt.
Maar wat ik mooi vind, is dat ze één ding tegelijkertijd doet. Wij hebben zoveel aan ons hoofd dat wij, terwijl wij onze tas inpakken en onze jas aandoen, ons zorgen maken of we wel toekomen aan alles wat we die dag nog moeten doen. Wij fietsen als gekken door de stad, terwijl we in ons hoofd boodschappenlijstjes aan het maken zijn, piekeren over het perfecte cadeautje dat nog gekocht moet worden en denken aan de was die nog opgehangen moet worden. Wij zijn in gesprek met een collega en schrijven in ons hoofd de e-mailtje die nog verstuurd moeten worden.
Zo jagen wij onszelf de hele dag op. En geven onszelf misschien wel doodsangst. Want ons lichaam kan het onderscheid niet maken tussen haasten omdat je je to-dolijst moet afhandelen en haasten omdat je achternagezeten wordt door een tijger. In beide gevallen maakt je lichaam stresshormonen aan. En omdat we altijd maar doorgaan, krijgen die niet de kans om uit ons lichaam te verdwijnen. En dat tast onze gezondheid aan, want te veel cortisol is schadelijk voor je immuunsysteem. Om maar wat te noemen.
Daarom vind ik het motto van Thich Nhat Hahn zo mooi:
‘One thing at the time. All the time.’
Ik herinner mezelf eraan als ik mij jas aan doe. Niet tegelijkertijd je tas inpakken. Als ik mijn huis aan het opruimen ben. Niet proberen als een Shiva met tien armen alles in een beweging op zijn plek terug te zetten. Klik niet alles aan wat beweegt als je achter de computer zit, maar focus op de tekst die je nu aan het schrijven bent.
Niet zo moeilijk maar we moeten onszelf er wel aan herinneren. Deze hints kunnen we niet vaak genoeg krijgen.
Een rabbi werd eens gevraagd waarom hij,
ondanks zijn vele bezigheden zo kalm was.Hij zei:
Als ik sta, dan sta ik
Als ik ga, dan ga ik
Als ik zit, dan zit ik
Als ik eet, dan eet ik
Als ik praat, dan praat ik
Zijn toehoorders vielen hem in de rede en zeiden:
Dat doen wij ook, maar doe je nog meer?
En hij zei weer:
Als ik sta, dan sta ik
Als ik ga, dan ga ik
Als ik zit, dan zit ik
Als ik eet, dan eet ik
Als ik praat, dan praat ik
Toen zeiden zij: Dat doen wij toch ook?
De rabbi zei: Nee… als jullie zitten dan staan jullie alweer,
als jullie staan, dan lopen jullie alweer, als jullie lopen, dan zijn jullie er al.
Wil je voelen hoe het is om te onthaasten, ga dan mee met onze retraites.
Een hele week lang compleet ontzorgd worden. Geen enkele prikkels. Niets zal je doen denken aan je agenda, je to do-lijst en al je verantwoordelijkheden en verplichtingen thuis. Zodat je kunt ervaren hoeveel rust het je geeft als je één ding tegelijkertijd doet. En dat je dan echt kunt genieten van de dingen die je doet en de mensen waar je mee bent. Net zoals de oude vrouw uit Plum Village.Als je dat eenmaal hebt gevoeld, weet je hoe je dat thuis kunt volhouden.
Hier alle info: https://mettamind.nl/yogavakanties/
Compassie, Mindful leven, Mindfulness, Mindfulness tips
Wat gebeurt er met jou als op straat een toevallige voorbij-ganger naar je glimlacht? Wat gebeurt er met jou als een collega tegen je zegt dat ze jouw presentatie geweldig vond. Wat als je een dikke knuffel krijgt van je geliefde? Als iemand echt naar je luistert en je even heerlijk je hart kunt luchten? Je tranen kunt laten stromen?
Dan voel je. Je voelt verbinding. Je voelt warmte. Je voelt contact. Je voelt je hart.
Als je op zoek bent naar geluk, is je hart dan niet de plek waar je moet zijn?
Als je af wilt van de stress, de zorgen, het gepieker, de frustratie over de ongemakken van ons onvoorspelbare leven, is dat dan niet de plek die je de zorg kan geven die je nodig hebt?
De plek waar je je kunt ontspannen.
De plek waar je je kunt opladen.
De plek waar er niet over je wordt geoordeeld.
De plek waar je je veilig voelt en je helemaal jezelf kunt zijn.
Hoe zou het zijn als je dit altijd bij je hebt, als iets om op terug te vallen als het even moeilijk gaat. Bijvoorbeeld tijdens een stressvol gesprek, als je te laat dreigt te komen voor een belangrijke afspraak, als je tot je schrik ontdekt dat je iets stoms hebt gedaan?
Zodat je dan tegen jezelf kunt zeggen: “Het is ok. Ontspan. Je bent ook maar een mens. Zo erg is het niet. Dit gaat ook weer voorbij.”
In plaats van: “Stommerd, hoe had je dit nou kunnen doen. Het wordt zo echt nooit iets met jou”. Wat je waarschijnlijk veel vaker zegt.
Dat kritische stemmetje kan ons humeur aardig verpesten. Het kan zelfs zo sterk zijn, dat we alleen al door het nemen van een verkeerde afslag urenlang ontzettend boos op onszelf kunnen zijn.
Dat haalt er wel een beetje de glans vanaf.
Contact met je hart is in deze stressvolle wereld geen luxe maar noodzaak. Om weerbaar, tevreden, zonder angst, te kunnen leven.
Als jij wilt gaan leven vanuit vertrouwen, vanuit geluk en ontspanning, dan is onze Compassietraining misschien wel wat voor jou.
Loop 8 weken met ons en deze mooie groep mensen mee en je wereld zal er heel anders uitzien. Je zult veel vriendelijker zijn voor jezelf (en anderen) en je zult echt niet meer zo snel in de stress schieten als de dingen anders lopen dan je had verwacht. Want je weet dat je ook maar ‘van mens‘ bent en dat wat je doet goed genoeg is.
Hier alle info: https://mettamind.nl/mbcl-mindfulness-compassie-training/.
Mindful leven
In het park waar wij een huisje hebben, wordt iedere zaterdag met veel liefde het pad schoongemaakt. In het park daarnaast voltrekt zich iedere zaterdag hetzelfde ritueel. Het beetje groen dat er nu ligt zal komende zaterdag vast worden weggehaald. Zie hierboven hoe netjes het erbij ligt.
.
Dit is het pad dat beide parken met elkaar verbindt:
.
Grappig. Veel meer gras.
Maar wat moeten we hiermee?
Moet de voorzitter van het ene park in gesprek gaan met de voorzitter van het andere park? Om tot een eerlijke taakverdeling te komen? Want straks slibt het helemaal dicht… En het ziet er niet uit. Als het lukt om hier afspraken over te maken, worden die dan ook op termijn nagekomen? Of moeten de mensen die zich hier het meest aan storen, toch maar het voortouw nemen?
Hier heeft natuurlijk niemand zin in.
“We zijn allemaal vrijwilligers, we hebben onze handen vol aan onze eigen paden”.
Een probleem dat niemand wil of kan oplossen…
Loop je hier ook wel eens in je eigen leven tegenaan?
Dat je met iets zit wat eigenlijk niet op te lossen is. Iets dat niet voldoet aan het gewenste plaatje van je leven. Een vriendschap die niet goed loopt, een huis dat onaf is, een samenwerking die niet goed werkt, iemand die in je allergie zit, een fysieke klacht waar je mee moet leren leven.
Wellicht heb je al meerder pogingen gedaan om dit probleem op te lossen maar lukt het je maar niet. Het is vechten tegen de bierkaai…
Het onkruid komt steeds weer terug.
Het is best mogelijk dat het nooit zal verdwijnen. Het leven is niet perfect. Onkruid hoort bij onze natuur.
Gek genoeg realiseerde ik me pas, tijdens een workshop van Kristin Neff over zelfcompassie in 2016, dat mijn leven nooit perfect zou zijn. Ik weet nog goed hoe ongemakkelijk deze gedachte me deed voelen.
We zijn opgegroeid met het idee van ‘De Maakbare Samenleving’ en stiekem geloofde ik dat ik daar heel erg goed in was. Maar tegelijkertijd frustreerde het me. Want daardoor was ik altijd bezig om mijn leven te polijsten en zat ik mezelf enorm op m’n kop als de dingen niet zo liepen zoals ik wilde.
Dat haalde er toch wel een beetje de glans vanaf. Ik genoot niet van wat ik wèl had bereikt, want het kon altijd beter en er was altijd een volgende horde die genomen moest worden.
Zou het je niet veel meer rust en ontspanning geven, als je soms de dingen kunt laten zijn zoals ze zijn. Als je kunt accepteren dat de oneffenheden, de vlekjes, de barsten en de scheurtjes, bij het leven horen.
Het ‘laten zijn van een probleem’ zal in eerste instantie misschien even wennen zijn, vooral als je geest een miss/mister perfect is. Zoals die van mij.
Maar met (mindfulness) oefeningen kun je je geest ‘trainen’ de neiging naar perfectie te negeren en te zien wat er allemaal wel is.
Het is een vaardigheid van de geest.
Als je dit onder de knie hebt, zul je veel meer genieten van de dingen die je doet en het gezelschap waar je mee bent.
En dan zie je dat het gras bij de buren niet groener is, maar dat het groen ergens tussenin ligt.
En dat je daar helemaal niets mee hoeft te doen. Wel zo relaxed.
Ik wens je een fijne imperfecte dag.
.
WINEKE
Mediteren, Mindful leven, Mindfulness, Mindfulness tips, Stress release
“Waarom zou je eigenlijk in het NU willen zijn?”
Vaak mijn eerste vraag tijdens een mindfulnesstraining.
“Het geeft meer rust, ik pieker minder, ik geniet meer, ik weet beter wat ik doen moet.” Dat zijn dan vaak de antwoorden.
Mijn volgende vraag is:
“Als we weten dat het prettig is om in het NU te zijn, waarom doen we dat dan niet?”
Dat is een vraag die wat moeilijker te beantwoorden is.
We lijken soms wel verslaafd te zijn aan het denken, dat vaak helemaal niet over het nu gaat. Meestal zijn dat gedachten over wat we in de toekomst allemaal nog moeten doen (werk, klusjes thuis, boodschappen, een cadeautje dat gekocht moet worden). Of gedachten over wat er in het verleden gebeurd is (heb ik wel de juiste email gestuurd, heb ik niet iets verkeerds gezegd in de app, heb ik tijdens mijn presentatie niet iets over het hoofd gezien?).
Dat gepieker haalt er wel een beetje de glans vanaf. Een mooie uitspraak van Jon Kabat-Zinn, de man die mindfulness in het westen heeft geïntroduceerd, is “Piekeren is als leven met de handrem aan.”
We zitten zo vaak in ons hoofd dat het soms wel lijkt alsof we wandelende hoofden zijn geworden, met een lichaam dat ons van A naar B brengt. Een lichaam waar we nog een kop koffie in stoppen, als het moe dreigt te worden, in plaats van dat we luisteren naar wat het echt nodig heeft.
Nu kun je niet ‘stoppen met denken’ op basis van wilskracht en goede voornemens. Want dan ga je het denken proberen te stoppen door er nog meer over na te gaan denken. Maar je kunt wel uit je hoofd gaan, door als het ware ‘te zakken van het hoofd naar je lichaam’. Door het lichaam te voelen. Door de adem te voelen. Je kunt niet tegelijkertijd denken én voelen.
Probeer het maar eens:
- Voel hoe je lichaam nu zit terwijl je dit leest.
- De contactpunten met de ondergrond.
- De beweging van de adem.
- Deze inademing.
- Deze uitademing.
En? Je kunt niet én je aandacht richten op het denken én op het voelen. Dus als jij uit het hoofd wilt en je wilt stoppen met het gepieker, dat kan de MBSR Mindfulnesstraining je dit leren. Het is een vaardigheid van de geest die je kunt leren. Net zoals je kunt leren een nieuwe taal te spreken of een instrument te bespelen.
Spreek dat je aan? Wij starten 5 keer per jaar met een
mindfulnesstraining. Het is echt opmerkelijk hoe aandacht voor de adem je leven kan veranderen. Ik heb het zelf ervaren en zie het dagelijks in mijn praktijk.
