Vaak mijn eerste vraag tijdens een mindfulnesstraining.
“Het geeft meer rust, ik pieker minder, ik geniet meer, ik weet beter wat ik doen moet.” Dat zijn dan vaak de antwoorden.
Mijn volgende vraag is:
“Als we weten dat het prettig is om in het NU te zijn, waarom doen we dat dan niet?”
Dat is een vraag die wat moeilijker te beantwoorden is.
We lijken soms wel verslaafd te zijn aan het denken, dat vaak helemaal niet over het nu gaat. Meestal zijn dat gedachten over wat we in de toekomst allemaal nog moeten doen (werk, klusjes thuis, boodschappen, een cadeautje dat gekocht moet worden). Of gedachten over wat er in het verleden gebeurd is (heb ik wel de juiste email gestuurd, heb ik niet iets verkeerds gezegd in de app, heb ik tijdens mijn presentatie niet iets over het hoofd gezien?).
Dat gepieker haalt er wel een beetje de glans vanaf. Een mooie uitspraak van Jon Kabat-Zinn, de man die mindfulness in het westen heeft geïntroduceerd, is “Piekeren is als leven met de handrem aan.”
We zitten zo vaak in ons hoofd dat het soms wel lijkt alsof we wandelende hoofden zijn geworden, met een lichaam dat ons van A naar B brengt. Een lichaam waar we nog een kop koffie in stoppen, als het moe dreigt te worden, in plaats van dat we luisteren naar wat het echt nodig heeft.
Nu kun je niet ‘stoppen met denken’ op basis van wilskracht en goede voornemens. Want dan ga je het denken proberen te stoppen door er nog meer over na te gaan denken. Maar je kunt wel uit je hoofd gaan, door als het ware ‘te zakken van het hoofd naar je lichaam’. Door het lichaam te voelen. Door de adem te voelen. Je kunt niet tegelijkertijd denken én voelen.
Probeer het maar eens:
- Voel hoe je lichaam nu zit terwijl je dit leest.
- De contactpunten met de ondergrond.
- De beweging van de adem.
- Deze inademing.
- Deze uitademing.
