Dit is het pad dat beide parken met elkaar verbindt:
.
Grappig. Veel meer gras.
Maar wat moeten we hiermee?
Moet de voorzitter van het ene park in gesprek gaan met de voorzitter van het andere park? Om tot een eerlijke taakverdeling te komen? Want straks slibt het helemaal dicht… En het ziet er niet uit. Als het lukt om hier afspraken over te maken, worden die dan ook op termijn nagekomen? Of moeten de mensen die zich hier het meest aan storen, toch maar het voortouw nemen?
Hier heeft natuurlijk niemand zin in.
“We zijn allemaal vrijwilligers, we hebben onze handen vol aan onze eigen paden”.
Een probleem dat niemand wil of kan oplossen…
Loop je hier ook wel eens in je eigen leven tegenaan?
Dat je met iets zit wat eigenlijk niet op te lossen is. Iets dat niet voldoet aan het gewenste plaatje van je leven. Een vriendschap die niet goed loopt, een huis dat onaf is, een samenwerking die niet goed werkt, iemand die in je allergie zit, een fysieke klacht waar je mee moet leren leven.
Wellicht heb je al meerder pogingen gedaan om dit probleem op te lossen maar lukt het je maar niet. Het is vechten tegen de bierkaai…
Het onkruid komt steeds weer terug.
Het is best mogelijk dat het nooit zal verdwijnen. Het leven is niet perfect. Onkruid hoort bij onze natuur.
Gek genoeg realiseerde ik me pas, tijdens een workshop van Kristin Neff over zelfcompassie in 2016, dat mijn leven nooit perfect zou zijn. Ik weet nog goed hoe ongemakkelijk deze gedachte me deed voelen.
We zijn opgegroeid met het idee van ‘De Maakbare Samenleving’ en stiekem geloofde ik dat ik daar heel erg goed in was. Maar tegelijkertijd frustreerde het me. Want daardoor was ik altijd bezig om mijn leven te polijsten en zat ik mezelf enorm op m’n kop als de dingen niet zo liepen zoals ik wilde.
Dat haalde er toch wel een beetje de glans vanaf. Ik genoot niet van wat ik wèl had bereikt, want het kon altijd beter en er was altijd een volgende horde die genomen moest worden.
Zou het je niet veel meer rust en ontspanning geven, als je soms de dingen kunt laten zijn zoals ze zijn. Als je kunt accepteren dat de oneffenheden, de vlekjes, de barsten en de scheurtjes, bij het leven horen.
Het ‘laten zijn van een probleem’ zal in eerste instantie misschien even wennen zijn, vooral als je geest een miss/mister perfect is. Zoals die van mij.
Maar met (mindfulness) oefeningen kun je je geest ‘trainen’ de neiging naar perfectie te negeren en te zien wat er allemaal wel is.
Het is een vaardigheid van de geest.
Als je dit onder de knie hebt, zul je veel meer genieten van de dingen die je doet en het gezelschap waar je mee bent.
En dan zie je dat het gras bij de buren niet groener is, maar dat het groen ergens tussenin ligt.
En dat je daar helemaal niets mee hoeft te doen. Wel zo relaxed.
Ik wens je een fijne imperfecte dag.
