Mindfulness Push-ups

‘Meditations retreats are awesome’

Dat zegt onze punkrock meditatieleraar Noah Levine, een kale veertiger met tatoeages over zijn hele lichaam, tijdens een 7-daagse retreat in Cadzand. Als hij spreekt heft hij zijn rechterhand op en kijk je naar een getatoeëerd oog.

Ik moet hem gelijk geven. Op een retreat heb je alle tijd, stilte en wordt er 7 dagen voor je gezorgd. Waar vind je dat nog? En na 7 dagen voel je je als herboren. 

Maar het is wel hard werken. Tien uur mindfulness push ups per dag. Maar een hele andere manier van hard werken dan je vast gewend bent. Als je regelmatig mediteert, dan weet je hoe het is om op je kussentje te zitten en dan kun je dit ook. Zeker op deze prachtige locatie in Cadzand. 

De gebruikelijke irritatie kwam wel weer naar boven. Zoals bij iedere retraite vind ik dat er teveel wordt geschuifeld en gehoest en er te veel onrustig heen en weer wordt gelopen.

Dit ongemak is overigens wel welkom. Het leren verdragen van ongemak geeft rust en ruimte. Daar heb ik in het dagelijks leven veel baat bij. Bovendien helpt het om je relatie tot je mind beter te leren kennen. Geloof ik mijn gedachten en laat ik me meeslepen door mijn emoties? Of laat ik het gaan? 

Maar eerst leidt boosheid tot opstandigheid. Eerst ga ik zelf demonstratief schuifelen, hoesten als iemand anders hoest en druk heen en weer lopen. Een keer loop ik zelfs geïrriteerd de meditatieruimte uit.

Op de derde dag geef ik me gewonnen. Zoals bij iedere retraite, blijkt ook hier weer de bevrijding te zitten in het leren omgaan met mijn mind als die geïrriteerd is. Niet in het proberen te controleren van mijn omgeving.

Steeds duidelijker zie ik de mind als mijn room mate zoals Noah het noemt. Steeds als mijn room mate zich aandient, heb ik een keuze. Doe ik er iets mee of negeer ik ‘m? De vrijheid zit in zien van de mind als een zintuig. Een zintuig dat je voortdurend probeert te beschermen tegen gevaar, wat er vaak niet is.

Het blijft oefenen om dit te herkennen, maar het is de inspanning waard. Noah, die in zijn jeugd aan de drugs verslaafd was, zegt dat zijn suffering met 90% is verminderd.

Zo hoop ik bij terugkomst dat ik me niet meer ergeren aan mijn benedenburen die ieder weekend hun woning aan feestende airbnb-ers verhuren. En dat ik compassie voel voor de neurotisch blaffende hond van de nieuwe buurman. ‘Geluid hoef je niet te zien als een storende afleiding, maar als een gebeurtenis in de mind die voorbij komt’, zegt Noah. Zou ik het die hond kunnen leren?

De vier uur durende terugtocht naar Amsterdam is in ieder geval een interessante oefening in het leren omgaan met een geïrriteerde mind. Als ik samen met mede-retraiteganger Laura op de trein wordt gezet, komen we in een stilte coupé terecht. Met ‘Ssssst’ op alle stoelen is het er zelfs stiller dan tijdens onze retraite dus we kunnen niet napraten na 7 dagen stilte. Ook het bericht dat er, vanwege ‘onverwachte werkzaamheden’, geen treinen reden tussen Leiden en Hoofddorp kan me niet deren. Ik geniet van het zonnetje in vervangende bus. En ik heb alle begrip als ik op een terras tien euro moet betalen voor een vegetarische burger wat geen burger blijkt te zijn, maar een oversized portobello op een wit broodje. Ben benieuwd hoe lang dat gevoel blijft. 

Met metta,
WINEKE