Mijn oudste zus was, toen ze net op kamers ging, best een brokkenmaker. Zo sneuvelde er in de loop van een paar jaar bijna de helft van haar servies. Ze is drie jaar ouder, ik keek altijd een beetje tegen haar op en dacht dat dat erbij hoorde. Toen ik zelf op kamers ging, was ik best verbaast dat ik, tegen de tijd van mijn afstuderen, nog steeds alle onderdelen mijn servies had. De Wedgwood bordjes, kopjes en schoteltjes die ik van mijn oma heb geërfd, staan nu nog steeds netjes gestapeld in de kast.
Tot vandaag.
Het eerste bordje uit de reeks is, na meer dan vijftig jaar trouwe dienst voor drie generaties, gesneuveld. Het gleed uit mijn handen toen ik de vaatwasser aan het uitruimen was. Oeps.
Natuurlijk is er wel vaker iets gebroken (alleen niets van mijn Wedgwood serie) en soms gooide ik het maar meteen in de vuilnisbak. Maar dit Wedgwood-bordje zal ik met een beetje pijn in mijn hart lijmen.
In Japan hebben ze daar een hele mooie benadering voor. In Japan bestaat de traditie om als een porseleinen schaaltje breekt, het te lijmen met goudlijm Een prachtig glanzende lijm waar goud in is verwerkt. Kintsukuroi noemen ze dat. Het ziet er prachtig uit. Fraai ontworpen Japans schaaltjes met gouden lijntje op de plek waar de breuk zat. Zo dragen in Japan de sporen van breuk en herstel bij aan de schoonheid van het voorwerp.
Een schaaltje wordt dus niet af geserveerd als het kapot is, maar krijgt hulp en een teken van waardering en respect voor de diensten die het heeft geleverd. En nog zal gaan leveren.
Zo kun je ook kijken naar de barsten in je eigen leven.
Misschien schrikken we in eerste instantie als er iets breekt, als er een conflict is, als je een email niet zo handig hebt geformuleerd, als je ziek wordt, als je een verkeerde keuze hebt gemaakt die je veel geld kost… Maar je leven is wel te lijmen.
Misschien moet je, net zoals bij het lijmen van het schaaltje, jezelf even vasthouden. Rusten, niets doen, ademen… En dan, als je van de schrik bent bekomen, de ervaring gaan lijmen. Met liefde, aandacht en respect voor de inspanning die je hebt verleend en wat nu anders is gelopen dan je had verwacht.
Voor deze lijm bestaat ook een naam. Compassie. Vriendelijk en begripvol tegen jezelf zijn als er iets fout gaat.
En je kunt er steeds beter in worden. Compassie is een vaardigheid van de geest en dat je kunt trainen. Net zoals je een nieuwe taal kunt leren spreken of een instrument kunt leren bespelen. Dat leer je gewoon door te oefenen om liefdevol, met aandacht en respect met jezelf om te gaan. Door tegen jezelf te zeggen dat je ook maar een mens bent en dat je doet wat je kunt en dat dat goed genoeg is.
En dan ontdek je dat je je jezelf niet op de kop hoeft te zitten als er iets fout gaat. Dat je jezelf niet streng hoeft toe te spreken en dat je (nog) beter je best moet doen en (nog) harder moet werken. Maar dat Compassie een hele sterke kracht is om te helen van de barsten in je leven en de deur opent naar een (nog) mooier en gelukkiger leven.
Ik wens je een gouden dag.
Met metta,
WINEKE
