Niemand lachte me uit

Niemand lachte me uit

De meest gestelde vraag na onze vakantie is vast “Hoe kan ik het vakantiegevoel zo lang mogelijk vasthouden?”

Nu heb ik altijd van mijn mindfulness meditatieleraren geleerd dat alles voortdurend verandert en dat je ‘een gelukzalig gevoel’ niet kunt vasthouden. Je kunt eigenlijk niets vasthouden. Al helemaal niet hoe je je voelt.

Het heeft zelfs het tegenovergesteld effect. Proberen dat fijn vakantiegevoel vast te houden geeft juist stress. Wellicht omdat je onbewust ook wel weet dat je eenmaal thuis toch weer meegezogen wordt in de maalstroom van het dagelijks leven met alle to-do’s, verplichtingen en verantwoordelijkheden.

Toch riepen mijn eerste yoga- en mindfulnessretraites op Bali en de vakanties die daarop volgden, dezelfde vraag bij mij op.

Hoe kon ik dat fijne Bali gevoel meenemen naar Nederland?

  • De rust waarmee Kadek iedere ochtend de stenen vloer veegt.
  • De aandacht waarmee Wayan rond het middaguur de groenten snijdt.
  • De liefde waarmee Nengha de kleine offermandjes in elkaar vouwt en met bloemetjes vult.
  • De schoonheid van de natuur, de prachtige Balinese kunst, de serene rust van de goudgele tempels.

Het was helaas niet in mijn koffer te proppen. Maar het inspireerde me wel om te onderzoeken hoe ik dat ontspannen en tevreden Balinese gevoel ook thuis kon creëren.

De vraag is dan: “Wat geeft je een vakantiegevoel?”

Voor mij is dat bijvoorbeeld:

  • Een dag zonder verplichtingen.
  • ’s Ochtends wakker worden zonder wekker.
  • Ook eens lekker buiten de deur gaan brunchen of lunchen.
  • Geen media (of in ieder geval veel minder).
  • Geen telefoon (of in ieder geval veel minder).
  • Alle ruimte hebben om te gaan doen waar ik op dat moment zin in heb.
  • De natuur in gaan en prachtige (culturele) schoonheid zien.

Dat moet toch wel kunnen in Nederland?

Misschien wel door één eenvoudige aanpassing: je agenda minder vol proppen.

Hoewel dat meestal niet zo eenvoudig is. Iets in onze mind maakt dat we altijd voor iedereen beschikbaar moeten zijn, dat onze to do-lijst leeg moet komen en we talloze projecten moeten managen.

In het boek ‘Droom Groot’ waarin Eva Jinek vrouwen interviewt over hun levenskeuzes, geeft Maite Hontelé een mooie tip:

“Zeg niet alleen maar JA omdat je tijd hebt of omdat het je vraagt.”

Maite is een Nederlandse, in Latijns Amerika zeer beroemde trompettiste, die na haar burn-out Colombia verliet en theater directeur werd in Nijmegen. Dus zei kan er misschien wel wat over zeggen…

Ik kan me echter voorstellen dat de grootste uitdaging hierin niet is “Waar zeg ik JA tegen?”, maar “Hoe zeg ik NEE?”.

Daar is soms best wel wat moed voor nodig. Want je weet dat niemand het leuk vindt om NEE te horen. En je wilt mensen niet teleurstellen of boos maken…

Maar vaak zijn de gevolgen minder groot dan je denkt. NEE is niet het einde van de wereld. En iemand die teleurgesteld is, komt daar vast ook wel overheen. NEE uit een goed hart wordt vaak best wel geaccepteerd.

Herken je dit? Vind jij het ook lastig om ruimte voor jezelf te maken om even lekker niets te doen, alsof je vakantie hebt in eigen land

In mijn boek De Metta Cirkel, een vijf stappen plan voor een gezond en tevreden leven, zonder (onnodige) stress, gaat de 2de stap over ‘Ruimte maken in je leven’.

Je kunt dit hoofdstuk gratis in je inbox ontvangen:

JA, ik ontvang graag de 4de stap van De Metta Cirkel.

ik wens je veel leesplezier en inspiratie toe.

Op naar vakantie in eigen huis!

Met metta,

WINEKE

PS Wil je een grotere reset doen? Om nu echt patronen te veranderen en voor jezelf te gaan kiezen? Kijk dan eens naar onze yogavakanties.

 

 

 

 

 

 

 

Jouw favoriete emoticon

Jouw favoriete emoticon

Hoe wil jij je voelen? Wat is jouw aller aller fijnste gevoel? 

Mijn favoriet is deze: 😇. Maar ik moet altijd het meeste lachen om deze: 😬. Zo grappig om te bedenken welke emotie(s) en gedachten achter deze koppies zitten. 

Wat is jouw favoriete emotiecon? 

Je wilt je vast altijd wel zo voelen: 🤩? Of zo: 🥳? Of zo: 😁? Of lekker zen zo: 😇?

Jammer dat je dat niet met een druk op de knop kunt regelen 💪🏻. 

Onze stemmingen wisselen vaak zo snel: 

  • Het is lekker weer, je bent blij.
  • Er komt een te krappe deadline in je gedachten voorbij, je stemming daalt.
  • Een herinnering aan een fijn gesprek, je voelt je weer goed.
  • Dan je to do-lijst. Frustratie over dat die nooit af is.
  • Je kat geeft je een kopje. Je voelt je weer ontspannen. Een glimlacht komt op je gezicht.
  • Je staat buiten en plotseling begint het te regenen. Bah… 

We worden vaak zo heen en weer geslingerd tussen positieve en negatieve gevoelens. Om er tureluurs van te worden. 

Ik blijf het magisch vinden dat – in plaats van het negatieve weg te duwen, juist het toelaten wat het negatieve én daar mild en met compassie naar te kijken, je zoveel gelukkiger maakt. 

Het toelaten van wat er is, vermindert stress, spanning en frustratie. Omdat er gewoon mag zijn wat er is… 

Omdat jíj́ mag zijn wie je bent. 

Mogen zijn wie je bent, met je fijne én met je lastige kanten, haalt al een hele hoop stress weg. Want er is geen verzet, maar je beweegt méé met het leven. En dan kun je echt van dit leven gaan genieten in plaats van dat je het ziet als een eindeloze weg met problemen die opgelost moeten worden. 

Misschien een aardig oefeningetje: de eerstvolgende keer dat iets je tegen zit, stop dan even… 

sta stil ga zitten als dat kan neem drie lange diepe ademhalingen voel de beweging van de inademhaling voel de beweging van de uitdademhaling 3x. 

Misschien nu even voelen hoe dat voelt? Drie ademhalingen… 

En kom dan pas in actie. Misschien zeg je: “Jaaaaa, dat weeeet ik wel… Dat heb ik vaker gehoord.” 

Maar iets weten en het niet doen, is hetzelfde als iets niet weten.

Met MettaMind help ik je graag om het ook echt te gaan doen.

Ik wens je een fijne dag met veel korte adempauzes.

Met metta, 

WINEKE

It’s not easy being human

It’s not easy being human

In Nederland zijn we koploper wat betreft het ‘AAN – ONS – ZELF WERKEN’. Ik vind het zelf bere-interessant en jij waarschijnlijk ook wel. Anders zou je waarschijnlijk deze nieuwsbrief niet lezen. 

Hou zou het nu voor je zijn als je naar een training gaat waarin je hoort dat je helemaal niets hoef te doen? 

Als je wordt verteld dat je goed bent zoals je bent. Als er niet over je wordt geoordeeld
Als je doet wat je kunt en dat dat goed genoeg is 

Je komt het niet vaak tegen. 

Meestal word je in trainingen verteld wat je niet kunt en wat je moet doen om dat te verbeteren. Ik ben het tijdens mijn consultancy tijd vaak genoeg tegen gekomen en kreeg er vlekken van in mijn nek. Voor mij waren dit soort trainingen vooral een worteling om iemand te moeten zijn die ik helemaal niet was. 

Bij mindfulness hoef je niet te veranderen. 

Bij mindfulness leer je door te ontdekken wat je doet en waarom je het doet. 

  • Waarom schiet je soms zo uit je slof?
  • Wat maakt dat je vaak te veel werk op je neemt?
  • Waarom vind je het zo moeilijk om nee te zeggen als dat toch echt moet?
  • Waarom ben je zo bang om fouten te maken? 

Om daar dan met compassie naar te kijken. 

Van jezelf mogen zijn wie je bent, opent deuren. De strijd stopt. Je ontspant. Je krijgt ruimte om in te zien dat je misschien ook wel op een andere manier kunt reageren. Het helpt je om beter je grenzen aan te geven, je batterij raakt minder snel leeg, je geniet meer en je relaties worden betekenisvoller. 

It’s not easy being human, I forgive myself, zoals Tara Brach zo mooi verwoordt. 

Ik wens je een dag waarin je helemaal jezelf mag zijn. 

Met metta, WINEKE 

Niemand lachte me uit

Niemand lachte me uit

We zaten in een kring op onze kussentjes in de zon op het dakterras. Voor ons de open ruimte van een rimpelloze zee, in de verte de eilanden Capri en Ischia en achter ons de beschutting van de torenhoge sparren. De lucht was zoals gebruikelijk strakblauw en er stond een zwoel windje. Om ons heen waren de zwaluwen al begonnen met hun duikvluchten naar insecten. Iets wat je zo mooi van dichtbij vanuit de villa op de berg kunt aanschouwen. 

Het was de laatste sessie van onze retraite in Castellabate. We stonden op het punt om te beginnen met het ‘afscheidsritueel’ waarvoor ik twee gedichten wilde voordragen. De afronding van een retraite vind ik een van de mooiste momenten van mijn werk. Hierin wordt vaak gedeeld wat het programma je heeft gebracht, nadat je een week lang alle ballast en ruis van je af hebt geschud. Vaak met hele mooie liefdevolle ontroerende woorden. Woorden waar in ons drukke dagelijkse leven maar weinig ruimte voor is. 

Ik had het eerste gedicht net voorgedragen, we hadden elkaar bedankt en dan was dit het moment van ‘de uitsmijter’. Mijn mooiste gedicht. Een gedicht dat ik al meer dan tien jaar voorlees. Een prachtig afscheidsverhaal dat vast nog zal nagalmen tijdens de terugreis. Gegarandeerd kippenvel en een traantje. 

Maar na drie zinnen viel ik stil… 

Ik was precies hetzelfde gedicht aan het voorlezen dat ik drie minuten daarvoor had voorgedragen. Dezelfde zinnen, dezelfde boodschap… en nog 9 zinnen te gaan. 

Oeps. Daar ging mijn uitsmijter. Weg spanningsboog. Weg mooi momentje. Wat nu? Best een uitdaging voor een miss perfect die altijd alles zo goed voorbereid. 

Wat zou jij doen? 

Wat deed ik? 

Ik las maar gewoon door. Rondde het gedicht af, nam een paar minuten stilte om de boodschap door te laten werken (nu dus voor een tweede keer) en sloot met het belletje formeel de retraite af. 

Dat was het. Ik werd niet uitgelachen. Niemand wees me op mijn vergissing. Niemand vroeg me waarom ik twee keer hetzelfde gedicht had voorgelezen. Er gebeurde niets. 

Of eigenlijk, er gebeurde precies hetzelfde als altijd aan het einde van een retraite. We gingen zen, gelukkig en uitgelaten naar beneden voor de laatste maaltijd. 

We kunnen soms zo inzitten over onze ‘vermeende’ fouten. Dit was natuurlijk maar klein, maar toch zitten we onszelf ook om de kleinste foutjes op de kop. En zeggen we dingen tegen onszelf die we nooit tegen iemand anders zouden zeggen. “Stommerd, waarom doe je dat nou weer? Je ziet er niet uit vandaag! Idioot, waarom ben je dat nou weer vergeten.” 

Maar wanneer doe je iets fout? En zijn het eigenlijk wel fouten? Soms loopt het leven anders dan gepland, soms gebeurt er iets onverwachts of verwarrends. Maar is dat erg? Moet het precies zo lopen zoals bedacht of is iets anders ook ok? Het probleem, de fout ontstaat vaak pas als je jezelf gaat afstraffen. 

Wat als je de volgende keer dat je denkt dat je een fout maakt, tegen jezelf zegt: Maak je geen zorgen, het is niet erg. Het loopt nou even iets anders dan gedacht. Ik kan nou eenmaal niet in de toekomst kijken. Ik deed wat ik kon. Meer had ik niet kunnen doen.” 

Ik wens je een week met veel vouten. 

Met metta, 

WINEKE 

Ze werd rood en pakte demonstratief een speculaasje

De trein naar Amsterdam zou pas over een half uur verstrekken dus Celine had nog alle tijd om wat lekkers te kopen. Bij de stationsrestauratie vond ze een pak speculaasje en ze installeerde zich tevreden aan een leeg tafeltje waar ze haar boek opensloeg. 

Celine glimlachte naar de tanige jonge man die naast haar ging zitten en verloor zich al snel in het verhaal. Geritsel aan de andere kant van de tafel trok haar aandacht. “Wat? Deze jonge man pakt zomaar een koekje uit mijn pak speculaasjes!” 

Ze voelde dat ze rood werd, durfde niets te zeggen en pakte demonstratief ook een speculaasje. De jonge man pakte er nog een en zonder op of om te kijken nog een. “Wat een brutaliteit! Dit wordt toch wel heel irritant.” Nog steeds durfde Celine niets te zeggen. Ze pakte nog een keer een speculaasje. 

Dat ging zo door totdat er nog maar één koekje over was… Inmiddels kookte ze van binnen. De man pakte zonder blikken of blozen het laatste koekje, brak het in tweeën en gaf de helft aan Celine. Het andere deel stak hij in zijn mond en al kauwend liep hij weg. 

Je kunt je vast voorstellen hoe verbouwereerd Celine was, toen ze later in de trein haar tas open maakte om haar OV kaart te laten zien en daar haar pak speculaas aantrof. Al die tijd was zij dus zíjń koekjes aan het eten. 

Je hebt het vast zelf ook wel eens ervaren. Dat je iemand in eerste instantie ergens van beschuldigd om er later achter te komen dat dat helemaal onterecht was. En er juist positieve intenties waren geweest. 

Dat komt omdat onze mind een ‘negativity bias’ heeft. We zien eerder het negatieve dan het positieve in ons leven. Want we moeten voorbereid zijn op problemen. 

Daarom blijft dat wat niet goed hangen en dat wat wel goed gaat vergeten we. Want dat is niet interessant voor onze mind. Wat niet goed gaat in ons leven moeten we onthouden. Om te voorkomen dat dat ons in de toekomst in de problemen brengt. En om ervoor te zorgen dat we van onze fouten leren. Vroeger belangrijk voor onze overlevering, maar nu maakt het ons nu vaak ongeruster dan nodig is. 

Ik wil je graag voor komende week uitnodigen voor een experiment. Doe je mee? 

Kijk eens of je van de gebeurtenissen en de mensen om je heen kunt zien vanuit een positieve bril. En negeer negatieve gedachten. Zo kun je bijvoorbeeld : 

De positieve bedoelingen van de mensen om je heen zien.
Bedenken wat ging goed in plaats van piekeren over fouten die je hebt gemaakt.

Je richten op groei en ontwikkeling in plaats van op tekortkomingen.

En wees flexibel in relaties. Neem een verzoenende houding aan, in plaats van je te focussen op wat er niet goed is. 

Zo maak je contact met je Innerlijke Helper zoals ik hem/haar noem in De Compassie Training. Jouw innerlijke helper helpt je: 

Om met tegenslag om te gaan
Geeft je meer zelfvertrouwen
Maakt je over het algemeen een positiever mens

Wil je ook jouw ‘Innerlijke Helper’ ontmoeten? 

Iemand die er altijd al voor je is geweest en die staat te popelen om je te helpen om ontspannen en tevreden te leven? Doe dan mee met mijn Compassie Training. Je zult aangenaam verrast zijn over wie je daar zult aantreffen. 

Hoe kijk jij naar de barsten in jouw leven?

Hoe kijk jij naar de barsten in jouw leven?

Mijn oudste zus was, toen ze net op kamers ging, best een brokkenmaker. Zo sneuvelde er in de loop van een paar jaar bijna de helft van haar servies. Ze is drie jaar ouder, ik keek altijd een beetje tegen haar op en dacht dat dat erbij hoorde. Toen ik zelf op kamers ging, was ik best verbaast dat ik, tegen de tijd van mijn afstuderen, nog steeds alle onderdelen mijn servies had. De Wedgwood bordjes, kopjes en schoteltjes die ik van mijn oma heb geërfd, staan nu nog steeds netjes gestapeld in de kast. 

Tot vandaag. 

Het eerste bordje uit de reeks is, na meer dan vijftig jaar trouwe dienst voor drie generaties, gesneuveld. Het gleed uit mijn handen toen ik de vaatwasser aan het uitruimen was. Oeps. 

Natuurlijk is er wel vaker iets gebroken (alleen niets van mijn Wedgwood serie) en soms gooide ik het maar meteen in de vuilnisbak. Maar dit Wedgwood-bordje zal ik met een beetje pijn in mijn hart lijmen. 

In Japan hebben ze daar een hele mooie benadering voor. In Japan bestaat de traditie om als een porseleinen schaaltje breekt, het te lijmen met goudlijm Een prachtig glanzende lijm waar goud in is verwerkt. Kintsukuroi noemen ze dat. Het ziet er prachtig uit. Fraai ontworpen Japans schaaltjes met gouden lijntje op de plek waar de breuk zat. Zo dragen in Japan de sporen van breuk en herstel bij aan de schoonheid van het voorwerp. 

Een schaaltje wordt dus niet af geserveerd als het kapot is, maar krijgt hulp en een teken van waardering en respect voor de diensten die het heeft geleverd. En nog zal gaan leveren.

Zo kun je ook kijken naar de barsten in je eigen leven. 

Misschien schrikken we in eerste instantie als er iets breekt, als er een conflict is, als je een email niet zo handig hebt geformuleerd, als je ziek wordt, als je een verkeerde keuze hebt gemaakt die je veel geld kost… Maar je leven is wel te lijmen. 

Misschien moet je, net zoals bij het lijmen van het schaaltje, jezelf even vasthouden. Rusten, niets doen, ademen… En dan, als je van de schrik bent bekomen, de ervaring gaan lijmen. Met liefde, aandacht en respect voor de inspanning die je hebt verleend en wat nu anders is gelopen dan je had verwacht. 

Voor deze lijm bestaat ook een naam. Compassie. Vriendelijk en begripvol tegen jezelf zijn als er iets fout gaat. 

En je kunt er steeds beter in worden. Compassie is een vaardigheid van de geest en dat je kunt trainen. Net zoals je een nieuwe taal kunt leren spreken of een instrument kunt leren bespelen. Dat leer je gewoon door te oefenen om liefdevol, met aandacht en respect met jezelf om te gaan. Door tegen jezelf te zeggen dat je ook maar een mens bent en dat je doet wat je kunt en dat dat goed genoeg is. 

En dan ontdek je dat je je jezelf niet op de kop hoeft te zitten als er iets fout gaat. Dat je jezelf niet streng hoeft toe te spreken en dat je (nog) beter je best moet doen en (nog) harder moet werken. Maar dat Compassie een hele sterke kracht is om te helen van de barsten in je leven en de deur opent naar een (nog) mooier en gelukkiger leven. 

Ik wens je een gouden dag. 

Met metta, 

WINEKE